Autor: Fitoterapia.pl

Mirt cytrynowy – najsmaczniejsze zioło.

 

Mirt cytrynowy (Backhousia citridora) – zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

Mirt cytrynowy (Backhousia citridora) jest nazywany królem ziół cytrynowych.

 

Choć jest endemicznym (występującym tylko w na tym terenie)  gatunkiem drzewa pochodzącym z północno-wschodniej części Australii, bywa mylony z mirtem śródziemnomorskim, pomimo że posiada inne właściwości.

 

Odmiana cytrynowa poza cechami leczniczymi skutecznie odstrasza komary i mole. 

 

Zastosowanie mirtu wieki temu odkryli Aborygeni, a dzisiaj my możemy korzystać z jego świetnych właściwości. Co ciekawe, mirt cytrynowy bywa stosowany jako naturalny składnik odświeżaczy powietrza. 

 

 

OPIS

 Trudno przecenić właściwości mirtu cytrynowego. Choć jest to roślina pochodząca z antypodów, w Polsce jest dość znana i bywa nawet uprawiana na rodzimych działkach. Jest wykorzystywana w celach dekoracyjnych ale może okazać się świetnym dodatkiem w kuchni. Ze względu na intensywny cytrynowy aromat jest dodawana do deserów i bardziej egzotycznych dań. 


 Najważniejsze są natomiast właściwości antybakteryjne, przeciwgrzybicze, wygładzające skórę i przeciwświądowe, które odgrywają niebagatelną rolę w leczeniu częstych dolegliwości. Jej działanie docenią także osoby cierpiące na bezsenność czy powtarzające się stany napięcia nerwowego. 

 

 

KIEDY STOSOWAĆ?

 Choroby układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, kaszel, zapalenie zatok, katar, chrypka, leczenie duszności)

 

 Bezsenność 

 

 Stany napięcia nerwowego – mirt posiada potwierdzone działanie aromaterapeutyczne, eliminuje stres

 

 Schorzenia dermatologiczne – przy bakteryjnych infekcjach skórnych

 

 Trądzik

 

 Problemy menstruacyjne (nieregularne cykle lub zbyt skąpe miesiączki)

 

 

OPIS BOTANICZNY

      Backhousia citridora jest endemicznym gatunkiem typowym dla podzwrotnikowych lasów Australii. W naturze jego drzewa mogą dorastać nawet do wysokości 15 metrów, natomiast w kontrolowanych uprawach zwykle nie przekraczają 8 metrów.

 

       Można go hodować w przydomowych ogrodach. Mirt cytrynowy jest rośliną atrakcyjną zarówno ze względu na ozdobne, lancetowate liście wydzielające intensywny, cytrynowy aromat, ale też z powodu białych kwiatów utrzymujących się na drzewach od wczesnego lata aż do jesieni.  

 

       Posiada rozmaite właściwości korzystne dla zdrowia, jednak bywa hodowany również dla celów dekoracyjnych, na przykład jako bonsai. W Polsce może odgrywać świetną rolę zwłaszcza podczas wakacyjnych nocnych spotkań ze znajomymi – odstraszając komary i inne owady.

 

GALERIA

1/4

2/4

3/4

4/4

[FMP]

AKTYWNE SKŁADNIKI

 Olejek lotny (do 0,5%), bogaty w alfa-pinen (15-38%), 1,8-cineol (do 45%), octan mirtenylu (do 20%), nerol, kamfen, myrtenol i geraniol – odpowiadające za niezwykły zapach

 A także laktony, flawonoidy, galotaniny (8%), garbniki skondensowane (14%) i floroglucydy – chroniące między innymi przed atakami grzybów i bakterii.

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

 Działanie antybakteryjne

 Działanie antyseptyczne 

 Działanie relaksacyjne, uspokajające

 Wygładzanie i nawilżanie skóry

 Właściwości rozkurczowe

 Działanie odświeżające, niwelujące nieprzyjemne zapachy

 Działanie wykrztuśne

 Zapobiegające łysieniu

 Ogólnie wzmacniające organizm

 Szeroka gama zastosowań w kuchni – jako dodatek do sosów, ciast czy ryb – ze względu na intensywny cytrusowy smak i zapach

 Działanie przeciwświądowe

 Działanie chłodzące i rozgrzewające (następujące po sobie)

 

 

PRZEPISY

 Oleje z mirtu cytrynowego stosowane w nadmiarze mogą podrażniać skórę (przez wysoką zawartość cytralu) – najlepiej wcześniej go rozcieńczyć. Może być podawany na miodzie w dolegliwościach dróg oddechowych i przy ogólnym osłabieniu (4 krople 3-4 razy na dobę). Może być wcierany w miejsca objęte reumatyzmem lub kontuzjami.

 

 

W przypadku zastosowania dla suszu lub świeżych liści – można wykonać napar lub nalewkę.

 


 Napar z liści: 1 łyżka suszu na 1 szklankę gorącej wody. Zaleca się spożywanie naparu 3-4 razy dziennie po 1/3 szklanki przy problemach z układem oddechowym i w przeziębieniach

.


Nalewkę, tzw. mirtówkę wykonujemy zalewając pół szklanki suszonych lub świeżych liści (rozdrobnionych) 300-400 ml alkoholu 60%. Nalewka jest gotowa do spożycia po 7 dniach. Wcześniej należy ją oczywiście przefiltrować.[/FMP]

Sarsaparilla – energetyczno-hormonalna roślina

Sarsaparilla (Similax officinalis) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

 Sarsaparilla jest znana na naszym kontynencie od XVI wieku i od tamtej pory narosło wokół niej sporo mitów. Oczywiście jej działanie jest porównywane do działania żeń- szenia zapewniające sporą dawkę energii i pozytywnego nastawienia.

 

 Jednakże bardziej nam współcześni kulturyści uważają, że sarsaparilla działa jak naturalne sterydy wspierając przyrost tkanki mięśniowej i produkcję testosteronu. Nie jest to prawdą, nie posiada aż tak silnych właściwości dzięki temu nie zaburza metabolizmu –  roślina ta ma również dziesiątki innych zalet, na przykład działając oczyszczająco na organizm. 

 

 

OPIS 

 Z roku na rok korzeń sarsaparilly zyskuje większą sławę i cieszy się coraz większym uznaniem, co zawdzięcza swoim właściwościom. W meksyku korzeń jest tak powszechnie stosowany jak pieprz i sól w naszym kraju.

 

 Korzeń tej rośliny wspomaga wzrost testosteronu i tkanki mięśniowej, dlatego zarówno kulturyści jak i osoby chcące cieszyć się wyrzeźbioną sylwetką powinny spróbować tego zioła. Pomimo wielu mitów korzeń nie zawiera hormonów samych w sobie (dzięki temu nie występują negatywne skutki uboczne po zblokowaniu przysadki mózgowej), natomiast w składzie rośliny znajdziemy wiele prekursorów, które są gotowe naturalnie przekształcić się do wolnych hormonów.

 

 W tradycyjnej medycynie leczono nią “oziębłość seksualną” . Europejczycy stosunkowo od niedawna ją zaczęli wykorzystywać przy problemach łóżkowych; w Brazylii, Argentynie oraz w Chinach stosowana jest od wieków.

 

KIEDY STOSOWAĆ?

 Problemy w erotycznej sferze życia 

 Brak przyjemności i radości w sferze seksualnej

 Niskie libido

 Niski poziom testosteronu

 Wolny przyrost masy mięśniowej

 Powolne spalanie tłuszczu

 Osłabienie, przemęczenie i wyczerpanie organizmu

 Sarsaparilla posiada właściwości rozgrzewające więc warto z niej skorzystać przy bolących stawach, ścięgnach i przy zimnych kończynach.

 

OPIS BOTANICZNY

       Sarsaparilla jest rośliną występującą naturalnie w Azji, np. w Indiach czy na Sri Lance oraz w niektórych częściach Ameryki Południowej. Odpowiada jej klimat tropikalny i subtropikalny, występuje w lasach deszczowych.

        Jest to nieduży krzew wyróżniający się cienkimi, wijącymi się pędami. Ma lancetowate, podłużne liście o ciemnozielonej barwie, często utleniają się lekko na biało. Kwitnie na żółto-pomarańczowo drobnymi kwiatami.

 

 

GALERIA

1/4

2/4

3/4

4/4

 

[FMP] AKTYWNE SKŁADNIKI

 Minerały: siarka, krzem, cynk, jod, sód, żelazo, mangan, miedź – odpowiadające za prawidłowe działanie całego organizmu, w tym układu nerwowego, kostnego, sercowo-naczyniowego czy trawiennego. 

 

 Witaminy A, B, C, D – wspierające naturalne bariery ochronne organizmu i chroniące przed chorobami.

 

 Fitosterole – czyli „dobry cholesterol” o działaniu antyoksydacyjnym i przeciwnowotworowym.

 

 Polisacharydy – działające osłonowo i przeczyszczająco.

 

 Aminokwasy – wspierające dobrą kondycję oraz wydolność organizmu, a także chroniące przed stanami depresyjnymi.

 

 Alkaloidy – o działaniu znieczulającym, przeciwbakteryjnym i pobudzającym układ nerwowy.

 

 Sarsapogeniny – czyli roślinna alternatywa dla testosteronu, „naśladuje” jego działanie. – czyli roślinna alternatywa dla testosteronu, „naśladuje” jego działanie.

 

 Oraz Beta-sitosterol, Saponiny steroidowe, Kwasy organiczne, Kemferol

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Sarsaparilla ma kompleksowe działanie na ludzki organizm. Przede wszystkim wzmacnia cały ustrój i reguluje jego procesy biochemiczne. Dzięki temu skutecznie dodaje energii, poprawia działanie układu immunologicznego redukując osłabienie czy wyczerpanie organizmu i poprawiając odporność na ataki wolnych rodników. 

 

1. “Sarsaparilla podnosi libido i sprawność seksualną, a jednocześnie pomaga wyregulować gospodarkę hormonalną kobiet i mężczyzn.”

 

2. “Doskonale sprawdzi się jako pomoc w procesach metabolicznych. Wspiera organizm w jego naturalnych procesach oczyszczających, wzmaga potliwość, a jednocześnie wzmacnia wątrobę oraz chroni ją przed chorobami.”

 

3. “Ma korzystny wpływ na kondycję skóry redukując np. trądzik, ale też wspiera walkę z reumatyzmem, ponieważ ma działanie rozgrzewające i poprawiające ukrwienie.”

 

4. “Rdzenni mieszkańcy Meksyku stosowali sarsaparillę do oczyszczania krwi i usuwania toksyn z organizmu. W rzeczywistości wspiera ona filtrację krwi w nerkach pozwalając na skuteczniejsze wydalenie szkodliwych produktów przemiany materii, działa moczopędnie.”

 

5. “Ma też działanie wykrztuśne i odtruwające. Zadziała również korzystnie obniżając gorączkę.”

 

 

PRZEPISY

 Wywar

2-3 łyżki korzenia zalej dwiema szklankami wody i doprowadź do wrzenia. Gotuj przez 5 minut. Gotowy wywar spożywaj w 2-3 porcjach w ciągu dnia.


 Nalewka

Zmielony lub mocno rozdrobniony korzeń zalej alkoholem 50% w stosunku 1:5. Odstaw w zaciemnione miejsce na przynajmniej 14 dni potrząsając codziennie butelką. Zażywać 3ml dwa razy dziennie.

[/FMP]

Literatura cytowana.

1. Tse TW (2003) Use of common Chinese herbs in the treatment of psoriasis. Clin Exp Dermatol. 28: 469–475. PMID: 12950329

2. Ulbricht C, Basch E (2001) Natural Standard. Database: Foods, Herbs & Supplements [Internet]. Available: http://www.naturalstandard.com/databases/herbssupplements/all/a/.

3. Chen L, Yin Y, Yi H, Xu Q, Chen T (2007) Simultaneous quantification of five major bioactive flavonoids in Rhizoma smilacis glabrae by high-performance liquid chromatography. J Pharm Biomed Anal. 43: 1715–1720. PMID: 17291706

4. Shi L, Xu L, Yang Y, Song H, Pan H, et al. (2013) Suppressive effect of modified Simiaowan on experimental gouty arthritis: an in vivo and in vitro study. J Ethnopharmacol. 150: 1038–1044. doi: 10.1016/j. jep.2013.10.023 PMID: 24184191

5. Jiang J, Xu Q (2003) Immunomodulatory activity of the aqueous extract from rhizome of Smilax glabra in the later phase of adjuvant-induced arthritis in rats. J Ethnopharmacol. 85: 53–59. PMID: 12576202

6. Jiang J, Wu F, Lu J, Lu Z, Xu Q (1997) Anti-inflammatory activity of the aqueous extract from Rhizoma smilacis glabrae. Pharmacol Res. 36: 309–314. PMID: 9425621

7. Gunn J, Che CT, Farnsworth N (2013) Diabetes and natural products. In: Watson RR, Preedy RV, editor. Bioactive food as dietary interventions for diabetes. Elservia, Inc.; pp. 381–394.

8. Sa F, Gao JL, Fung KP, Zheng Y, Lee SM (2008) Anti-proliferative and pro-apoptotic effect of Smilax glabra Roxb. extract on hepatoma cell lines. Chem Biol Interact. 171: 1–14. PMID: 17996228

9. Jiang J, Xu Q (2003) Immunomodulatory activity of the aqueous extract from rhizome of Smilax glabra in the later phase of adjuvant-induced arthritis in rats. J Ethnopharmacol. 85: 53–59. PMID: 12576202

10. Fei M, Wu X, Xu Q (2005) Astilbin inhibits contact hypersensitivity through negative cytokine regulation distinct from cyclosporin A. J Allergy Clin Immunol. 116: 1350–1356. PMID: 16337470

Chmiel – głębokie neuro-uspokojenie

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) to roślina, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Znana jest u nas głównie jako składnik piwa, jednak ma ona szereg innych zastosowań i to nie od dziś.

 

Chmiel dopiero w czasach słowiańskich został odkryty jako surowiec w browarnictwie. Natomiast starożytni Rzymianie i Grecy uprawiali go, by wspomagał walkę z bezsennością, brakiem apetytu czy nadpobudliwością seksualną.

 

Natomiast w XIX i XX wieku sporządzano nalewkę chmielową, którą leczono uznawany wtedy za chorobę onanizm oraz nimfomanię i histerię.

 

KIEDY STOSOWAĆ?

 bezsenność


 wyczerpanie nerwowe


 trądzik


 stres


 podwyższone napięcie nerwowe


 nerwice żołądkowo-jelitowe


 brak apetytu


 dolegliwości trawienne

 

 

OPIS

 Chmiel zwyczajny wcale nie jest taki zwyczajny. Jego niepowtarzalny skład umożliwia wykorzystanie go w celach zdrowotnych, a także kosmetycznych. Pijąc piwo można poczuć wpływ na jego smak substancji goryczkowych, garbników oraz olejków chmielowych.

 


 W chmielu prócz tego występuje jednak cała gama składników czynnych, których nie wyczuwa się w złocistym napoju, a jednak istnieją i zdecydowanie działają na korzyść człowieka. Chmiel jest rośliną “udomowioną”. Chętnie rośnie w ogrodach, oplatając w błyskawicznym tempie ogrodzenia, podpory, a nawet drzewa. Z czasem na ich ekspansywnych pędach pojawiają się urocze szyszki chmielowe, które mogą być nie tylko ozdobą ogrodu, ale i cennym surowcem zielarskim.

 

OPIS BOTANICZNY

       Chmiel zwyczajny jest pnącą byliną z rodziny konopiowatych. Jego kolebką są Chiny. Dziś rośnie na terenach Ameryki Północnej, niektórych rejonów Azji oraz w Europie, w tym także w Polsce, gdzie występuje dziko w wilgotnych zaroślach.

 

       Pnącze to rośnie nie tylko dziko czy w amatorskich ogrodach, ale także uprawia się je masowo na potrzeby przemysłu piwowarskiego, farmaceutycznego i kosmetycznego. Chmiel uprawia się na stanowiskach dobrze nasłonecznionych i osłoniętych od wiatru, na żyznych glebach o odczynie obojętnym do lekko zasadowego. 

 

       Pnącze to, z haczykowato wygiętymi do tyłu włoskami na krawędziach, o naprzeciwległych, długoogonkowych szorstkich liściach, dorasta do 6 metrów wysokości. Zimą jego naziemna część obumiera, aby wiosną wypuścić z podłoża młode pędy. Jest to roślina dwupienna o kwiatach żeńskich i męskich.

        Kwiaty męskie o średnicy 6 mm posiadają wiechowate kwiatostany, a żeńskie kwiaty posiadają kwiatostany kotkowate, kształtem i budową przypominające szyszki. Kształt szyszki tworzą błoniaste łuski od zewnątrz okryte żółtopomarańczowymi gruczołkami, w których znajduje się lupulina.

 

       Owoce chmielu to kuliste orzeszki o średnicy do 2 mm, przybierające kolor pomarańczowy i jasnobrązowy. Chmiel, w zależności od zawartości związków eterycznych i żywic, dzieli się na odmianę aromatyczną lub goryczkową. Zbiór szyszek chmielowych zaleca się, gdy przybierają barwę zielonożółtą, w pogodne dni sierpnia. 

 

       Suszy się je w temperaturze do 35°C. Przechowywać należy ten surowic w suchym i ciemnym miejscu, maksymalnie przez jeden rok.

 

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/5

5/5

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

1. “Substancje zawarte w szyszkach chmielu wpływają na ośrodkowy układ nerwowy, dlatego tak skutecznie leczy się nim stany lękowe, stres, depresje i złe samopoczucie.“

[FMP]

2. “Dzięki wyciągowi z chmielu można niwelować uderzenia ciepła towarzyszące trudnemu dla kobiet okresowi klimakterium. Kwasy goryczkowe posiadają właściwości przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwutleniające. Są one również chemoochronne, m.in broniąc skórę przed działaniem czynników chemicznych. Szyszki chmielu to nieoceniony surowiec w kosmetologii. Wyciąg z szyszek można stosować zewnętrznie przy wypadaniu włosów.”

 

3. “Szyszki chmielu świetnie sprawdzają się podczas trądziku, ponieważ skutecznie eliminują bakterie Propionibacterium acnes, które powodują zmiany trądzikowe.”

 

4. “Ekstrakt z szyszek posiada właściwości nawilżające, rozjaśniające, odżywcze, wzmacniając generalnie zniszczone włosy. Dzięki regularnemu stosowaniu włosy z czasem stają się błyszczące, miękkie i delikatne. Z pomocą odwaru chmielowego można też skutecznie walczyć z łupieżem oraz tendencją włosów do przetłuszczania się.”

 

AKTYWNE SKŁADNIKI

 W szyszkach chmielu znajdują się fitoestrogeny, czyli hormony roślinne o silnym działaniu podobnym do estrogenów, dzięki czemu bywają one wykorzystywane pomocniczo w łagodzeniu objawów menopauzy.


 W szyszkach chmielu znajdują się też flawonoidy i katechiny, będące silnymi antyoksydantami. 


 Lupulina występująca w szyszkach chmielu utrudnia przenoszenie bodźców do ośrodkowego układu nerwowego. Nieco spowalnia działanie kory mózgowej, działając uspokajająco, głownie w sferze płciowej. 


 Kolejny składnik szyszek chmielu to tzw. wtórne metabolity, które powstają w roślinie w wyniku licznych przemian metabolicznych, a które przy tym nie są roślinie niezbędne do prawidłowego rozwoju i wzrostu. Składniki te mają pozytywny wpływ na kondycję włosów człowieka i jego skóry. 


 Pozostałe substancje czynne występujące w szyszkach pobudzają wydzielanie enzymów trzustkowych i jelitowych, żółci i soku żołądkowego. Dzięki temu napary z chmielu wykorzystywane są w celu niwelowania dolegliwości spowodowanych zgagą oraz zmniejszają ból brzucha po obfitym posiłku czy też wzdęcia.

 

 

PRZEPISY

 Surowcem uzyskiwanym z chmielu są szyszki, czyli owocostan chmielu oraz lupulina, czyli gruczoły wydzielnicze kwiatostanów chmielu w postaci żółtawego, lepkiego proszku, znajdującego się w szyszkach.

 


 Aby uzyskać napar z szyszek chmielu należy 1-2 łyżki rozdrobnionego surowca zalać 1 szklanką wrzącej wody, odstawić pod przykryciem na pół godziny, po czym przecedzić i pić 2 razy dziennie po 100-200 ml.

 


 Nalewkę chmielową otrzymuje się, zalewając 50 g szyszek chmielu 250 ml alkoholu 70%. Tak przygotowaną miksturę należy na tydzień odłożyć w ciemne miejsce, następnie przefiltrować i zlać czystą nalewkę do butelki. Odstawić ją w ciemne miejsce na kolejnych kilka dni. Nalewkę można spożywać 3 razy dziennie po jednej łyżeczce. 

 


 Można też przygotować chmielową miksturę, która poprawi kondycję problematycznych włosów. W tym celu należy wymieszać po jednej łyżce szyszek chmielu, korzenia mydlnicy oraz kwiatów rumianku. Mieszankę ziół zalać 2 szklankami zimnej wody i ogrzewać pod przykryciem 10 minut. Po przecedzeniu ostudzić płyn i myć nim włosy jak szamponem <- świetna mikstura.

PRZECIWWSKAZANIA

– dzieci do 12 roku życia

– ciąża i karmienie piersią

– łączenie chmielu z syntetycznymi lekami uspokajającymi i przeciwdepresyjnymi bez konsultacji z lekarzem[/FMP]

MELISA – głęboki spokój.

Melisa lekarska (Melissa officinalis) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

 Melisa lekarska – (Melissa officinalis, rojownik, pszczelnik, matecznik, starzyszek, cytrynowe ziele) w Polsce uprawiana jest zarówno przez zielarzy jaki i przez pszczelarzy. Pszczelarze przyciągają tym ziołem pszczoły. Powstała nawet tradycja, która nakazuje aby nowy ul od wewnątrz natrzeć liśćmi melisy. Ma to zapewnić zagnieżdżenie się w nim samych pracowitych owadów.

 

 W starożytnej Gracji i Rzymie została okrzyknięta eliksirem życia lub radością dla serca. Stosowano ją na dolegliwości trawienne i migreny, a zewnętrznie jako środek antyseptyczny przy ukąszeniu owadów.

 

 W mitologi greckiej Melisa była jedną z nimf, która naprzykrzała się swoją miłością Zeusowi, który zdenerwowany zamienił ją w pszczołę. Gdy zmarła, z ciała pszczoły wyrosła roślina o barwnym zapachu, która wabiła do siebie wszystkie owady.

 

 

KIEDY STOSOWAĆ?

 Stany napięcia nerwowego i lęki


 Przewlekły stres i problemy z zasypianiem


 Obniżony nastrój i depresja


 Zaburzenia pracy układu pokarmowego (ZJD i SIBO)


 Ból brzucha


 Brak łaknienia


 Owrzodzenia, urazy, bóle stawów

 

 

OPIS

 Melisa lekarska znana jest ze swojego działania uspokajającego i regulującego na układ nerwowy. Jest również chętnie stosowana przy bezsenności i kłopotach z zasypianiem.

 

 Co ciekawe ostatnie badania wykazały, że zawarte w melisie aktywne związki wpływają nie tylko kojąco na centralny układ nerwowy ale także poprawiają nastrój, wspierają zdolności poznawcze i poprawiają pamięć.

 

 W badaniach wykazano, iż regularne stosowanie naparów z melisy opóźnia, a czasami nawet zapobiega zapadaniu na chorobę Alzheimera. Poprawia zapamiętywanie, dynamiczne myślenie i opóźnia objawy starczej demencji. 

 

 Dzięki swoim aktywnym składnikom często wykorzystuje się przy dolegliwościach trawiennych, jak zaburzenia pracy żołądka, gazy i wzdęcia. Hamuje procesy gnilne w jelitach dlatego warto ją wykorzystać w zespole jelita drażliwego czy SIBO. Można nią wzbogacić zarówno potrawy jak i stosować napary z jej liści.

 

 W medycynie ludowej melisę stosuje się jako środek do łagodzenia bólów miesiączkowych, przy migrenach i depresji.

 

 

OPIS BOTANICZNY

        Melisa lekarska dorasta nawet do 60cm wysokości. Liście posiadają blaszkę szerokojajowatą, która sięga ok. 8cm długości i 5cm szerokości.

 

        Brzegi blaszki są karbowane lub ząbkowane. Kolor liści jest intensywnie zielony. Na wiosnę oraz latem wypuszcza kiście małych, jasnożóltych kwiatków, które rozkwitają na styku liści z łodygą. 

 

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/5

5/5

[FMP] SKŁADNIKI AKTYWNE

 100% najwyższej jakości liści melisy zawiera:


 Olejki eteryczne bogate w (gerenial, cytral, geraniol, linalol,cytronelal)


 Flawonoidy (apigenina, lutelina,kwercetyna, kemferol)


 Fenolokwasy (kwas cholorogenowy, kawowy,rozmarynowe, ferulowy)


 Triterpeny (Kwasu ursulowy i oleanolowy)


 Witaminy

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

  Wszystkie aktywne składniki z melisy przekazują jej szerokie spektrum aktywności, do którego zalicza się działanie:


 Hamujące rozwój wirusów, grzybów, pierwotniaków i bakterii.


 Poprawia tempo wykonywanych obliczeń (zwiększa czas reakcji)


 Pomaga przy bólach migrenowych i w bólach menstruacyjnych


 Inhalacje są zbawieniem przy atakach alergii i kaszlu


 Rozkurczowe


 Wiatropędne (przeciwwzdęciowe)


 Żółciopędne


 Żółciotwórcze


 Antyseptyczne

 

 

PRZEPISY

 Napar z melisy: 2 łyżeczki melisy (około 4 gram) zalej 200ml wrzącej wody. Napar przykryj na 10 minut. Pić 2-4 szklanek dziennie.


 Odwar z melisy: łyżkę ziela zalej szklanką wody i podgrzej przez pół godziny, nie dopuszczaj do wrzenia. Odwar odcedź i spożywaj dwa razy dziennie po szklance.[/FMP]

Macierzanka piaskowa – na wyjście z choroby.

Macierzanka piaskowa (Thymus serpyllum Linne) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

 

 

CIEKAWOSTKA

Macierzanka (Thymus serpyllum) z angielskiego oznacza “grasica”, która jest gruczołem wchodzącym w skład układu limfatycznego. 

 

 

KIEDY STOSOWAĆ

 Chore zatoki, przeziębienie lub grypa.


 Zaburzenia układu oddechowego


 Kaszel mokry i “kaszel palacza”


 Biegunka i zaburzenia trawienia (nieżyt żołądka i jelit)


 Zapalenie nerek, pęcherza moczowego, skąpomocz


 Przeziębienia jak i choroby zakaźne

 

 

 SPEKTRUM DZIAŁANIA

 Ziele macierzanki ułatwia wykrztuszanie oraz oczyszczanie płuc i oskrzeli z nadmiaru śluzów i innych zalegających wydzielin. Skutecznie leczy dolegliwości układu oddechowego przy przeziębieniach, grypie, a nawet łagodzi kaszel palacza.

 

 Poza wsparciem w chorobach bakteryjnych i wirusowych działa korzystnie na układ pokarmowy. Poprawia trawienie pobudzając wydzielanie soków żołądkowych, a co za tym idzie wspiera przed dostawaniem się do układu pokarmowego takich patogenów jak grzyby, wirusy, bakterie i pasożyty.

 

 Dzięki swoim aktywnym składnikom wspomaga leczenie chorób pęcherza moczowego i działa silnie antybakteryjnie. To działanie wykorzystuje się również do płukania jamy ustnej w chorobach dziąseł oraz przy nieświeżym oddechu spowodowany namnażaniem się bakterii beztlenowych.

 

 Kąpiele w zielu macierzanki wpływają korzystnie na problemy skórne i pomagają odzyskać jej zdrowy wygląd. Olejki eteryczne zawarte w macierzance jak wszystkie inne działają antybakteryjnie na układ oddechowy ale także koją i wzmacniają układ nerwowy – co z kolei może być przydatne dla znerwicowanych osób.

 

 Ziele macierzanki jest bardzo bezpieczne, nawet gdy jest stosowana w dużych ilościach i można ją podawać już niemowlakom.

 

 

 OPIS BOTANICZNY

       Surowcem farmakopealnym jest ziele macierzanki – Herba Serpyli. Ważne jest to, aby zbierać ją przed, w początkach lub w czasie kwitnienia, nigdy po przekwitnięciu.  

       Liście są małe całobrzegie lub posiadające kilka ząbków. Rosną zebrane w okółkach z gęstymi główkami lub kłosami. Kwiaty są na szypułkach. Kielich jest rurkowato-dzwonkowaty i w gardzielu posiada białawe włoski.

 

       Dolna warga posiada dwa szydlaste ząbki natomiast górna jest prosta lub rozpostarta. Łodygi mają najczęściej krótkie ale tęgie i wyrastają z nich odgałęzienia. Charakteryzuje się pięknym zapachem i fioletowymi kwiatkami.

 

 

  GALERIA

1/3

2/3

3/3

[FMP]

 

AKTYWNE SKŁADNIKI

100% najwyższej jakości ziela zawiera:


 Olejek eteryczny 0,2-0,6%


 Kwasy organiczne (chinowy, kawowy, chlorogenowy)


 Flawonoidy (luteolina, diosmetyna, apigenina i skutelareina)


 Serpyllina,


 Garbniki ok. 5%,

 

 SPEKTRUM DZIAŁANIA

 Wykrztuśne,


 Odkażające


 Przeciwzapalne


 Uspokajające


 Wiatropędne (zapobiega powstawaniu gazów przez hamowanie procesów gnilnych)


 Lekko moczopędne


 Pobudza procesy trawienia w żołądku


 Pobudza apetyt


 Działą rozkurczowo i rozgrzewająco


 Upłynnia wydzielinę śluzową w drogach oddechowych

 

 

   PRZEPISY

 Napar

Wsyp 2 łyżki ziela i zalej 2 szklankami (400-500ml) gorącej wody. Odstaw na 20 minut, po czym przecedź i pij po 100ml 4-5 razy dziennie.

 

 Nalewka

Pół szklanki ziela zalej 400ml wódki. Odstaw w zaciemnione miejsce na 14 dni, po czym przefiltruj.[/FMP]

Triphala – legendarna moc 3 ziół

TRIPHALA – Zobacz co pisze literatura zielarska na jego temat:

 

CIEKAWOSTKI

 Triphala to jedna ze specyficznych ajurwedyjskich mieszanek ziołowych dobrych niemal na wszystko.

 

W jej skład wchodzą trzy rośliny (amla, bibhitaki i haritaki) w jednakowych proporcjach, stosowany w Indiach od wieków na rozmaite schorzenia. Głównie jednak na wszelkiego rodzaju problemy trawienne i osłabienie organizmu. Chętnie bywała wykorzystywana przez osoby, które odczuwały spadek energii.

 

Stosowana w medycynie ludowej Azji od tysięcy lat dopiero od niedawna zdobywa popularność w Europie. Coraz częściej znajduje też zastosowanie w kosmetyce dzięki swoim właściwościom hamującym proces starzenia.

 

 

    KIEDY STOSOWAĆ?

 Kłopoty z wypróżnianiem


 SIBO


 Zespół jelita drażliwego


 Zatrucia organizmu, ospały metabolizm


 Nadciśnienie


 Zespół jelita drażliwego


 Wrzody jelit


 Zakażenia wirusowe i bakteryjne


 Kamienie moczowe


 Nadwaga


 Stany zapalne


 Osłabienie organizmu


 Niestrawności


 Podrażnienie żołądka i wątroby


 Nerwowość


 Osteoporoza


 Zawroty głowy


 Hemoroidy

 

 

 

OPIS

 Połączone siły trzech różnych roślin tworzą triphalę – niezawodną mieszankę przynoszącą ulgę w rozmaitych dolegliwościach. Jest to źródło antyoksydantów, które chronią organizm przed starzeniem i degeneracją komórek. W konsekwencji może wykazać też działanie zmniejszające ryzyko wystąpienia nowotworów.

[FMP]


 Doskonale sprawdza się jednak przede wszystkim na rozmaite dolegliwości żołądkowo- jelitowe. Pomoże złagodzić biegunki i zmniejszyć zaparcia, zwalczy zgagę i niestrawność, a także nieprzyjemne wzdęcia. 

 


 Dobrze radzi sobie też z poważniejszymi kłopotami, takimi jak zespół jelita drażliwego czy wrzody na jelicie grubym oraz stany zapalne. Triphala usprawnia także cały proces trawienny. Dzięki temu pozwala na walkę z nadwagą i otyłością, przyspiesza wydalanie toksyn z organizmu, a także zwiększa wchłanianie ważnych składników odżywczych. 

 

 Ma działanie lekko przeciwbólowe i rozkurczowe, więc pomaga się rozluźnić i ukoić nerwy. Łagodzi bóle i skurcze występujące w przewodzie pokarmowym czy też związane z kamieniami moczowymi.

 


 Triphala bez wątpienia ma też korzystny wpływ na układ krwionośny. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i chroni przed chorobą wieńcową. Dodaje również energii, niweluje zawroty głowy i wzmacnia cały organizm.

 

OPIS BOTANICZNY

W skład mieszanki Triphala wchodzą trzy rośliny: amla, haritaki i bibhitaki. 

 

 Amla (agrest indyjski) jest drzewem dorastającym do wysokości 10 metrów i jej naturalnym środowiskiem jest klimat panujący w Indiach. Zarówno korzeń, jak i owoce, liście, kora oraz kwiaty stanowią tutaj surowiec leczniczy. Stanowi potężne źródło witaminy C i innych składników odżywczych. Wspiera procesy trawienne i spowalnia proces starzenia organizmu. 

 

 Haritaki oznacza dosłownie „odbierający choroby”. Jest to rodzina bujnych drzew, w których skład wchodzi aż 100 różnych gatunków. Rośnie w Indiach, ale też w Tybecie, Nepalu czy Tajlandii. Owoc tego drzewa można opisać wszystkimi smakami, poza słonym. Zwalcza grzyby, wirusy i bakterie. Ma właściwości przeciwnowotworowe. 

 

 Bibhitaki – to wysokie drzewo występujące we wschodniej części Azji. Lubi zarówno tereny nizinne, jak i wyżynne. Do wyrobu mieszanek ziołowych wykorzystywane są owoce o właściwościach antyseptycznych, tonizujących i odmładzających. Pomaga w chorobach układu oddechowego i trawiennego. Leczy też bezsenność.

 

 

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/55/5

 

AKTYWNE SKŁADNIKI

 Flawonoidy – o działaniu przeciwzapalnym oraz przeciwutleniającym.


 Flawony, flawanole – chronią przed atakami wolnych rodników.


 Witamina C – działa wzmacniająco, przeciwutleniająco i wspiera naturalne mechanizmy obronne organizmu.


 Oleje palmitynowy, w 24% oleinowy i 31% linoleinowy – zmniejszający poziom cholesterolu.


 Taniny – chroniące między innymi przed nowotworami.


 Białka – zapewniające uczucie sytości i stanowiące budulec oraz źródło energii.


 Karotenoidy – działanie odmładzające i chroniące przed nowotworami.


 Sitosterol i kwas sukcynytowy.

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

 Triphala stanowi specyficzne zestawienie różnych składników. Być może właśnie dzięki takiej kombinacji ma tak kompleksowe działanie. Jej główną zaletą jest skuteczne zwalczanie wszelkich dolegliwości układu trawiennego.

 

1. “Ma działanie rozkurczowe i przeciwbólowe, dlatego skutecznie niweluje biegunkę czy bóle jelit wynikające ze skurczy mięśni gładkich. Jednocześnie zapobiega zaparciom, pomaga pozbyć się szkodliwych produktów przemiany materii i odkaża cały przewód pokarmowy. Zmniejsza dolegliwości związane z niestrawnością, a także poprawia wchłanianie składników odżywczych z pokarmów.”

 

2. “Właściwości triphali docenią też osoby borykające się z różnymi dolegliwościami jelitowymi, np. z zespołem jelita drażliwego, ponieważ skutecznie łagodzi objawy tej przypadłości. Podobnie działa w uchyłkowatości jelita grubego czy też w przypadku wrzodów i stanów zapalnych. Ma działanie regenerujące na błony śluzowe i nie wywołuje podrażnień przy zachowaniu lekko przeczyszczającego efektu.”

 

3. “Ma korzystny wpływ na krew. Obniża jej ciśnienie, a także oczyszcza ją z toksyn. Pomaga też w przypadku otłuszczenia narządów wewnętrznych, np. wątroby i serca. Sprawdzi się jako pomoc w walce z otyłością.”

 

4. “Ma działanie przeciwwirusowe, antybakteryjne i przeciwzapalne. Zdolność do łagodzenia bólu i właściwości rozkurczowe pomagają z kolei w wydalaniu kamieni z przewodu moczowego. Opóźnia proces starzenia się organizmu. Nie dopuszcza do przedwczesnego obumierania komórek, a to przekłada się na poprawę wzroku, zachowanie dobrej kondycji umysłowej i fizycznej. Korzystnie wpływa na urodę: poprawia wygląd włosów, skóry i paznokci.”

 

 

PRZEPISY

 Napar profilaktyczny: pół łyżeczki suszu zalać gorącą wodą i wypić po ostygnięciu. Maksymalnie można wypić do 4 szklanek w ciągu doby. Po około 2-3 miesiącach stosowania warto zrobić sobie przerwę. 

 

 Nie powinny go przyjmować kobiety w ciąży i karmiące, a także dzieci do 12 roku życia.[/FMP]

Czarci pazur – piekielnie zdrowe zioło.

Czarci pazur – Hakorośl rozesłana – Harpagophytum procumbens L – zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

 Czarci pazur (Hakorośl rozesłana, Diabelski pazur, Harpagophytum procumbens DC) to roślina wierna naturalnemu środowisku, dlatego człowiekowi bardzo trudno ją uprawiać.

 

Mądrzy mieszkańcy Afryki pozwolili więc rosnąć kapryśnej roślinie w naturalnych warunkach, otaczając ją ochroną gatunkową.

 

Swoją nazwę czarci pazur zawdzięcza owocom, które pojawiają się wraz z przekwitnięciem czerwonych kwiatów. Są to wydłużone torebki pokryte kolcami, przypominające wyglądem łapy z pazurami.

 

 

OPIS

 Rdzenni mieszkańcy Afryki Południowej od pokoleń korzystają z dobrodziejstw czarciego pazura. Dzięki niemieckiemu osadnikowi Mehertowi, który w 1904 roku ustalił tożsamość “czarodziejskiej rośliny”, cenne zioło trafiło do lekarzy i zielarzy w Europie. Dziś leki wytwarzane na bazie Hakorośli rozesłanej oferowane są głównie w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.

 

 Czarci pazur porównywany jest w swoim działaniu do kortyzonu – silnego leku przeciwzapalnego i przeciwbólowym o szerokim zastosowaniu. Bogaty skład fitochemiczny tego zioła umożliwia jego wielokierunkowe działanie farmakologiczne. Preparaty na jego bazie (napary, nalewki i ekstrakty) są pomocne w walce z bólem, stanami zapalnymi, artretyzmem czy nadciśnieniem. Mogą też ukoić nerwy lub pobudzić apetyt.

 

 Preparaty z czarciego pazura przygotowane są nie tylko dla ludzi, ale także dla zwierząt domowych. Można je podawać w przypadku stanów zapalnych i bólowych stawów występujących u zwierzaków.

 

 


KIEDY WARTO STOSOWAĆ?


 bóle mięśni i stawów


 wrzody


 artretyzm


 nerwobóle


 choroby reumatyczne

 przewlekłe schorzenia oczu oraz uszu na tle infekcji bakteryjnych i stanów zapalnych z wysiękiem (m.in. Borelioza)

 
 zaburzenia przepływu żółci


 stany zapalne wątroby


 niedokwaśność i bezsoczność żołądka

 

OPIS BOTANICZNY

      Hakorośl rozesłana występuje głównie na obrzeżach pustyni Kalahari na terenach Namibii, a ponadto w RPA, Botswanie i Angoli. Na obszarach tych występują odmiany o różnym składzie chemicznym.

 

       Zazwyczaj zajmuje równiny i podstawy wydm. Rośnie na ubogich w składniki odżywcze, piaszczystych, głębokich glebach, na obszarach o niskich rocznych opadach. Jej nadziemne pędy pojawiają się po pierwszych deszczach i zamierają z nastaniem suszy lub mrozu. Czarci pazur nie lubi konkurencji innych roślin.

 



Czarci pazur jest wieloletnią, płożącą się byliną z rodziny połapkowatych, osiągającą wysokość około 60 cm i długość 150 cm. Posiada bulwiaste korzenie, a na jej pędach wyrastają drobne, szarozielone liście.

 

        Bylina kwitnie od listopada do kwietnia. Kwiaty pojawiają się pojedynczo w kątach liści. Posiadają kształt trąbek oraz barwę od ciemnej czerwieni, przez fiolet do różu, z żółtym środkiem.

 

       Owocami czarciego pazura, pojawiającymi się w styczniu, są wydłużone torebki, wyposażone w 2 główne grzbiety i 2 boczne rzędy z 12 – 16 rogowatymi ramionami, zakończonymi haczykowatymi kolcami. Nasiona tej rośliny mogą pozostać żywe w banku nasion przez ponad 20 lat.

 

GALERIA

[FMP]

1/3

2/3

3/3


AKTYWNE SKŁADNIKI

 Irydoidy – To właśnie dzięki nim czarci pazur wykazuje silne właściwości przeciwreumatyczne, analgetyczne i hamujące rozwój stanu zapalnego.

 


 Flawonoidy zawarte w czarcim pazurze posiadają szeroką gamę zastosowań. Pełniąc funkcję antyoksydacyjną, chronią organizm człowieka przed szkodliwymi reakcjami utleniania, co w w konsekwencji opóźnia proces starzenia się organizmu. Flawonoidy posiadają też właściwości moczopędne i przeciwzapalne. Ponadto działają rozkurczowo na mięśnie gładkie pokrywające obszary przewodu pokarmowego lub dróg moczowych. Flawonoidy wzmacniają też wytrzymałość naczyń krwionośnych, dodatkowo je uszczelniając, a to z kolei doprowadza do efektu przeciwobrzękowego i przeciwwysiękowego.



 Kwasy fenolowe – sprawiają, że napary z czarciego pazura działają żółciopędne, poprawiają pracę żołądka oraz mogą też posiadać silne właściwości antydrgawkowe.



 Związki sterolowe – wspomagają proces produkcji hormonalnych związków steroidowych, pomagają też w utrzymaniu prawidłowego poziomu cholesterolu we krwi. Ponadto wykazują silne właściwości przeciwzapalne, obniżają wysoką temperaturę ciała, a nawet hamują rozwój choroby nowotworowej.

 

 

SPEKTRUM WYKORZYSTANIA

 zapalenie wielonerwowe

 stany zapalne ścięgien i więzadeł,

 kontuzje sportowe

 choroby alergiczne

 rwa kulszowa

 przeziębienie

 trądzik

 toczeń rumieniowaty

 ziarnica 

 łuszczyca

 twardzina

 

 

PRZEPISY

 Surowcem pozyskiwanym z czarciego pazura są korzenie zbierane po przekwitnięciu rośliny. Wysuszony i zmielony korzeń stanowi bazę do przygotowania suchych lub płynnych ekstraktów. Z proszku można przygotować nalewkę, płynny ekstrat lub napar. Można też stosować go bezpośrednio, zażywając doustnie do trzech razy dziennie i popijając ciepłą wodą.

 

 W celu uzyskania naparu należy jedną łyżkę proszku z czarciego pazura zalać jedną szklanką wrzącej wody, przykryć naczynie i odstawić na około 30 minut. Napar ten można pić maksymalnie trzy razy dziennie, można też stosować go zewnętrznie.


 Aby z proszku uzyskać nalewkę, należy zalać go 40 procentowym alkoholem i odstawić co najmniej na 14 dni. Tak przygotowaną nalewkę można przyjmować po jednej łyżeczce trzy razy na dzień.


 Płynny ekstrat uzyskuje się, zalewając mniejszą ilością alkoholu, niż w wypadku nalewki. W związku ze zmianą proporcji proszku do alkoholu, należy przyjmować dziennie jedynie po pół łyżeczki, maksymalnie trzy razy dziennie.


 Osoby w trakcie leczenia farmakologicznego powinny wykazywać szczególną ostrożność przy przyjmowaniu preparatów z czarciego pazura, gdyż mogą one wzmacniać działanie niektórych zażywanych leków farmakologicznych, zwłaszcza w wypadku pacjentów kardiologicznych.

[/FMP]
PRZECIWWSKAZANIA: cukrzyca, ciąża, karmienie piersią, zażywanie leków nasercowych.

Literatura cytowana:

1.Klimek B.: Korzeń hakorośli (Harpagophyti radix) – roślinny lek. Postępy Fitoterapii (2001), 2–3, 6, 12–14. [2]

2.Hostettmann K., Marston A., Ndjoko K., Wolfender J. L.: The potential of African plants as a source of drugs. Current Organic Chemistry (2000), 4, 973 –1010. [3]

3.Horoszkiewicz-Hassan M.: Hakorośl rozesłana (czarci pazur) optymalizacja leczenia chorób zwyrodnieniowych i bólów stawowych lekiem roślinnym – przegląd badań farmakologicznych i klinicznych. Farmacja Polska (2003), 59, 487–491.  

4.https://www.ncbi.nlm.nih.gov 

 5.https://pl.wikipedia.org

 6.http://www.czytelniamedyczna.pl 

 7.http://rozanski.li 

Złocień maruna – działa przeciwbólowo i prozdrowotnie.

ZŁOCIEŃ MARUNA (Tanacetum parthenium) zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

 Złocień maruna posiada interesującą historię. Od czasów antycznych są znane jego przeciwbólowe właściwości. Prawdopodobnie stąd pochodzi jego łacińska nazwa – nawiązująca do dziewic (gr. parthenos). Złocień łagodził u nich bóle miesiączkowe.

 

 Inna teoria głosi, że to zioło miało wyleczyć robotnika rannego w czasie budowy greckiego Partenonu. Dowodzi to jednak tego, że właściwości maruny zostały sprawdzone przez tysiące miesiączkujących kobiet i dużą część osób cierpiących na migreny.

 

 W I wieku uznano, że jest to skuteczny środek zwalczający gorączkę. W XVIII wieku z kolei, naukowiec Thomas Hill dowodził, że maruna pomaga łagodzić migrenowe bóle głowy.

 

 

KIEDY WARTO STOSOWAĆ?

 Wysoki cholesterol

 Cukrzyca

 Depresja

 Astma

 Migrenowe bóle głowy

 Zakażenia bakteriami

 Stany zapalne

 Reumatyzm

 Bóle menstruacyjne

 Gorączka

 Bóle zębów

 Kaszel

 Wrzody jelita grubego

 Ukąszenia owadów

[FMP]

 

OPIS

 Złocień maruna jest jednym z najdłużej stosowanych w celach leczniczych ziół. Jej właściwości są też bogato udokumentowane, badane na przestrzenie wieków przez wielu uczonych. Dziś możemy z całą stanowczością uznać, że jest to jeden z najskuteczniejszych naturalnych środków przeciwbólowych. Stąd też maruna bywa nazywana średniowieczną aspiryną.

 

 

 Napary czy też nalewki z tego zioła można z powodzeniem wykorzystać do łagodzenia bólu ucha, nerek, głowy, zębów, brzucha.Zmniejszają i skracają ataki migreny i bóle menstruacyjne, które na które często nie działają znane dostępne w aptekach środki. Jednocześnie ma ona działanie przeciwzapalne i antybakteryjne.

 


 Pomoże odeprzeć ataki rozmaitych chorób i złagodzi objawy grypy i przeziębienia zwłaszcza w ich początkowych stadiach. Pomaga w niwelowaniu problemów trawiennych, zadziała rozkurczowo i pomoże obniżyć poziom cholesterolu oraz cukru we krwi.

 

 


 Istnieją też badania, które dowodzą, że specyficzne składniki maruny pomagają w leczeniu depresji. Nie bez znaczenia jest też jej wpływ na regulowanie cyklu miesiączkowego oraz wsparcie w terapii chorób ginekologicznych.

 

 

 Pomaga też pozbyć się obrzęków, przynosząc ulgę i poprawiając ogólne samopoczucie. Przetworami z maruny pomogą też np. w łagodzeniu uszkodzeń skóry po ukąszeniach owadów, nadadzą się do nacierania miejsc po stłuczeniach i dla zredukowania dolegliwości reumatycznych.

 

 

OPIS BOTANICZNY

        Złocień maruna, nazywany też wrotyczem jest przedstawicielem rodziny astrowatych i pochodzi z terenów przylegających do Morza Śródziemnego czy Azji Mniejszej.

 

        Obecnie występuje również w Polsce zarówno w przydomowych ogrodach, jak i rosnąca dziko na nieużytkach bądź przydrożach.

       Zwykle są to rośliny jednoroczne, osiągające wysokość do 40 centymetrów o prostej łodydze rozgałęziającej się ku górze. Jej liście są lekko żółtawe i postrzępione.

       

        Kwitnienie zaczyna się w czerwcu i trwa aż do jesieni, powstają wówczas niewielkie białe lub żółte koszyczki. Ma mocny zapach podobny do rumianku. Surowcem leczniczym są właśnie kwiaty.

 

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/5

5/5

 

AKTYWNE SKŁADNIKI

 Laktony seskwiterpenowe – o właściwościach przeciwzapalnych.


 Flawonoidy pochodne apigeniny, luteoliny, kemferolu i kwercetyny – działające przeciwutleniająco i przeciwzapalnie.


 Olejek eteryczny z kamforą, kamfenem, chryzantenolem, werbenolem, borneolem, germakrenem D i farnezenem – wykazujący działanie przeciwbakteryjne.


 Partenolid – hamuje proces rozszerzania i zwężania naczyń krwionośnych, a także wykazujący działanie przeciwnowotworowe.

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

 Złocień maruna wykazuje jedno z niewielu ziół silne właściwości przeciwbólowe. Można powiedzieć, że działa jak naturalna aspiryna. Dlatego też od wieków jest wykorzystywana do zmniejszania dolegliwości bólowych związanych na przykład z migreną czy menstruacją. 

 Wszystko dzięki działaniu zapobiegającym rozszerzaniu i zwężaniu naczyń krwionośnych oraz uwalnianiu serotoniny. Dzięki temu może łagodzić migreny, które są związane właśnie z jej podwyższonym poziomem.

 

1. “U kobiet z bolesnymi miesiączkami zadziała nie tylko przeciwbólowo, ale też rozluźniająco, przeciwskurczowo i odprężająco.Właściwości dezynfekujące i przeciwrobaczycowe maruny przydają się też w terapii chorób kobiecych.”

 

2. “Skutecznie zmniejsza obrzęki i stany zapalne. To, w połączeniu ze wspomnianymi już właściwościami przeciwbólowymi przynosi ulgę na przykład w dolegliwościach jamy ustnej po zabiegach dentystycznych. Nie zaleca się intensywnego płukania zaraz po wyrwaniu zębów, ale przy innych schorzeniach, np. zapaleniach przyzębia taki napar sprawdzi się świetnie lecząc otwarte rany.”

 

3. “Złocień maruna pomoże też zwalczyć pierwsze objawy przeziębienia i grypy. Ma właściwości przeciwgorączkowe i zwalczające stany zapalne. Dzięki temu zwalcza infekcje zapewniając dobre samopoczucie. Ponadto olejek eteryczny maruny działa antybakteryjnie.”

 

4. “Od wielu lat prowadzone są badania, które dają obiecujące wyniki w zastosowaniu maruny w leczeniu nowotworów. Partenolid zawarty w tej roślinie zmniejsza aktywność komórek rakowych i ich odporność na działanie chemioterapii oraz radioterapii. Jest nietoksyczny, dlatego może okazać się przydatny w leczeniu nowotworów płuc, jelita grubego czy czerniaka.”

 

5. “Nie mniej ważną zaletą maruny jest też zdolność do obniżania poziomu cholesterolu i cukru we krwi. Dodatkowo wykazuje działanie antydepresyjne. Może też poprawiać samopoczucie osób chorujących na astmę czy reumatyzm.”

 

6. “Złocień maruna odnajduje też zastosowanie w pielęgnacji i ochronie skóry. Broni jej przed promieniowaniem UV, a w konsekwencji też do powstawania jej uszkodzeń. Ma też działanie lekko rozjaśniające skórę.”

 

 

 

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA

 Napar z ziela maruny – 2 łyżeczki zalać 1 szklanką wody i parzyć około kwadransa. Spożywać do 3 razy dziennie dla poprawienia trawienia.

 


 Nalewka z maruny – rozdrobniony złocień maruna zalać alkoholem 50% w stosunku 1:1 lub 1:3. Suszone zioła zalać alkoholem zimnym, a świeże gorącym. Odstawić na 2 tygodnie w ciemne i ciepłe miejsce. Można spożywać przy grypie, przeziębieniu, gorączce, migrenach, niestrawnościach i chorobach górnych dróg oddechowych. Można nią smarować miejsca stłuczeń i obrzęków i wcierać dla złagodzenia bólu reumatycznego. Pomoże też w infekcjach bakteryjnych skóry.

[/FMP]

Perełkowiec japoński

PEREŁKOWIEC JAPOŃSKI (Sophora japonica L.) zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

 

CIEKAWOSTKI

 Perełkowiec japoński znany jest też pod innymi nazwami: szupin japoński, szupin chiński i sofora japońska. Ta ostatnio odwołuje się właśnie do charakterystycznych perełek, które tworzą owoce tego drzewa.

 

 Pomimo nazwy wskazującej na Japonię jako ojczyznę perełkowca, jest on jednym z 50 podstawowych ziół wykorzystywanym przez ludową medycynę chińską i to tam jest najpopularniejszy.

 

 Do Europy został sprowadzony około 1750 roku i traktowany był przez długi czas jako roślina ozdobna.

 

 

 

KIEDY WARTO STOSOWAĆ

 Alergie

 Krwotoki i osłabione naczynia krwionośne

 Skłonności do chorób serca, wątroby i nerek

 Stany zapalne

 Nadciśnienie tętnicze

 Problemy z krążeniem krwi

 Choroby pasożytnicze

 Żylaki, obrzęki, wrzody

 Zakrzepowe zapalenie żył

 Bóle głowy, zawroty

 Objawy grypy, przeziębienia i anginy

 Cukrzyca

 Wylewy, zawały

 Problemy dermatologiczne

[FMP]
 

OPIS

 Perełkowiec japoński nie jest zbyt znaną w Polsce rośliną i raczej nie jest uprawiana w przydomowych ogródkach. Sekretem skuteczności sofory jest bardzo wysoka zawartość rutyny. Niesie ona szeroki spektrum korzyści dla całego organizmu. Przede wszystkim chroni układ krwionośny i usprawnia jego działanie. 

 

 

 Zapewnia dotlenienie i ukrwienie serca, rozpuszcza skrzepy i nie dopuszcza do ich powstawania, reguluje ciśnienie tętnicze krwi, a także poprawia ogólne krążenie. W konsekwencji lepiej niż cokolwiek chroni przed zawałem czy wylewem oraz występowaniem zakrzepicy.

 


 Poza tym ma działanie przeciwzapalne, bakteriobójcze i rozkurczowe, dlatego niesie ulgę w wielu innych dolegliwościach. Pomoże pozbyć się obrzęków, obniży poziom cholesterolu i cukru, a także wesprze cały układ immunologiczny.

 


 Po napar z perełkowca warto sięgnąć w okresie przeziębień i szalejącej grypy – szybko postawi nas na nogi i wspomoże naturalną obronność organizmu.

 


 Warto też nadmienić, że przyspiesza gojenie ran, a także wspiera leczenie łuszczycy czy oparzeń.

 


 Udowodniono także, że perełkowiec japoński chroni przed skutkami alergii i ma działanie antyhistaminowe. Dzięki temu chroni przed takimi dolegliwościami, jak wysypki czy katar sienny.

 

 

 

OPIS BOTANICZNY

       Perełkowiec japoński występuje naturalnie na terenach Korei i Chin. Jest też popularny w Japonii, ale tam jest specjalnie wysadzany. Jest to drzewo sięgające wysokości około 25 metrów, ma ciemnoszarą korę i ciemnozielone gałęzie.

 

       Jego liście są dość charakterystyczne, bo duże – mogą mieć do 25 cm i składać się z kilkunastu listków i jajowatym kształcie. Łatwo zauważyć, że pod spodem mają szczególną sinawą barwę.

       Roślina kwitnie przez dwa miesiące – od lipca do sierpnia i jej kwiaty mają odcień żółty lub kremowy, są spore, bo mają około 30 cm. Perełkowiec wykształca też strączkowe owoce, które można zbierać w październiku.

 

       Do Europy dotarł w połowie XVIII wieku, a obecnie najłatwiej go spotkać na terenie parków oraz ogrodów botanicznych. Surowcem leczniczym są zarówno kwiaty, jak i owoce.

 

GALERIA

1/3

2/3

3/3

 

AKTYWNE SKŁADNIKI

 

 Rutozydy – w tym rutyna chroniąca przed zawałami i poprawiająca krążenie oraz wzmacniająca ściany naczyń krwionośnych.

 


 Olejki eteryczne i oksymatryna – spowalnia postępowanie zwłóknienia mięśnia sercowego, reguluje jego rytm i nie dopuszcza do niedokrwienia. Ponadto ma działanie antyoksydacyjne i jak każdy olejek eteryczny posiada właściwości bakteriobójcze.

 


 Witamina P – wzmacnia działanie witaminy C, a także chroni ją i poprawia jej wchłanianie przez organizm.

 


 A także soforykozyd, sorabielazyd, glikozydy, liczne kwasy – utrzymujące organizm w dobrej kondycji.

 

 

SPEKTRUM DZIAŁANIA

1. “Gdyby ktoś chciał ująć w skrócie działanie perełkowca japońskiego, powinien odnieść się do jego właściwości wzmacniających naczynia krwionośne. Dzieje się tak, ponieważ ma ogromną zawartość rutozydów, a także witaminy P i innych związków wykazujących podobne działanie. Dzięki temu spożywanie preparatów na bazie perełkowca japońskiego pozwala na skuteczne leczenie oraz profilaktykę wszelkich chorób dotyczących układu krążenia.”

 

 

2. “Nie tylko wzmocni naczynia krwionośne, ale też spowoduje, że będą nieco bardziej elastyczne, poprawia krążenie, reguluje przepuszczalność naczyń krwionośnych i rozpuszcza zakrzepy żylne. Ma działanie przeciwzawałowe. Pomoże osobom, które borykają się z częstymi krwotokami np. z nosa.”

 

 

3. “Zaleca się spożywanie go także tym, którzy walczą z wysokim ciśnieniem tętniczym, mają wysoki poziom cholesterolu i problemy z sercem.Perełkowiec zmniejsza ryzyko wystąpienia zawałów i wylewów, a także chorób wieńcowych. Jeśli takie już się pojawiły, to pomoże w codziennym funkcjonowaniu.”

 

 

4. “Eliminuje także skurcze mięśni i uderzenia gorąca.”

 

 

5. “Wpływając na obniżenie ciśnienia tętniczego krwi pośrednio oddziałuje też na redukcję takich problemów jak obrzęki, wysoki poziom cukru i cholesterolu, czy utrudniona praca nerek. Przynosi także zadowalające efekty w leczeniu żylaków odbytu.“

 

 

6. “Ponadto perełkowiec japoński posiada właściwości przeciwbakteryjne, przeciwzapalne i rozkurczowe. Dzięki temu wspiera organizm w walce z chorobami wynikającymi z zakażeń pasożytniczych, ale też zmniejsza stany zapalne.”

 

 

7. “Poza tym sofora jest bogatym źródłem witaminy C, dlatego świetnie sprawdza się jako środek poprawiający funkcje obronne układu odpornościowego. Pomoże zwalczyć pierwsze objawy przeziębień, grypy, oraz jest niezastąpionym wsparciem podczas anginy.”

 

 

8. “Te same właściwości mają ogromne znaczenie dla leczenia schorzeń dermatologicznych, takich jak oparzenia, wrzody żołądka i dwunastnicy, łuszczyca czy grzybica, a także przyspiesza gojenie ran.”

 

 

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA

 Napar – 1-2 łyżki na 1 szklankę wrzątku lub mleka. Odstawić na kilka minut (można dodać miód) Profilaktycznie spożywać 1 szklankę dziennie, a w razie większego zapotrzebowania – do 3 szklanek.

 


Nalewka lub intrakt: połączyć świeży lub suchy surowiec z gorącym alkoholem 50-60% w proporcjach 1:3-5. Odstawić na przynajmniej 7 dni, a następnie przecedzić. Można pić po 10 ml do 2 razy dziennie.

[/FMP]

Przytulia właściwa – pogotowie dla układu pokarmowego

Przytulia właściwa (Galium, Galium verum L. ), zobacz co na jej temat jest napisane w literaturze zielarskiej:

 

CIEKAWOSTKI

 Przytulia właściwa (Galium, Galium verum L. ) to pospolita roślina, uważana czasami za chwast, a mimo to, stosowana już w średniowieczu w medycynie ludowej, do dziś dostarcza cennego surowca zielarskiego.

 

 Nasi przodkowie mieli dla niej wiele innych nazw, takich jak kołysalnik, miodne ziele, miodnik, mleczne ziele, trojan, tyrlicz, zaprzałek czy kamieła. Nazwa Galium pochodzi od słowa “gal” czyli mleko, a to dlatego, że dawniej używano tę roślinę w serowarstwie do warzenia mleka.

 


 Przytulię właściwą wykorzystywano na wiele sposobów, nie tylko w celach zdrowotnych. Suszoną rośliną wypełniano dawniej materace, gdyż zapach kumaryny, jaki wydziela, odstraszał pchły.

 

 Żółte kwiatostany tej rośliny służyły jako barwnik spożywczy, niczym drogi szafran. Z kolei korzenie przytulii służyły do barwienia tkanin na czerwono i żółto, a po dodaniu octu na niebiesko.

 

Nasiona tego zioła można spożywać na surowo, a gdy się je upraży, stają się substytutem kawy.

 

 KIEDY WARTO STOSOWAĆ?

 nieżyt żołądka i jelit


 zły stan skóry (trądzik, wypryski)


 stan zapalny pęcherzyka żółciowego


 kamica nerkowa


 biegunka


 stany zapalne gardła


 nadmiar wody w organizmie


 oczyszczanie organizmu

 [FMP]


OPIS

      Zioło to stosowane już w średniowieczu, a dziś nieco zapomniane, posiada wiele właściwości, dla których warto po nie sięgnąć.

 

Działa rozkurczowo, przeciwbólowo, antyseptyczne, moczopędnie, żółciopędnie, a także regeneruje i oczyszcza organizm. 

 

 

 Pomaga nie tylko w walce z chorobami wewnętrznymi ale i skórnymi takimi jak trądzik, egzemy i przebarwienia.

 

 

 Ma również zbawienny wpływ na układ nerwowy regulując jego procesy.

 


 Jest też świetnym dodatkiem do potraw, wykorzystywanym kulinarnie w wielu kuchniach świata.

 

 

 Podnosi smak baraniny, kaczki, gęsi, królika czy też ryb. Dodawana jest do potraw z warzyw. Roślinę tę można również przyrządzać jak szpinak.

 

 

OPIS BOTANICZNY

       Galium verum występuje w umiarkowanej strefie klimatycznej Europy, również w Polsce, a także w Azji i Afryce Północnej. Preferuje gleby suche, czasem średnio wilgotne, zasadowe do obojętnych. Wybiera sobie różne miejsca, od łąk, zarośli i muraw, po skraje lasów, aż do pastwisk i zwykłych nasypów kolejowych.


        Bylina ta osiąga wysokość 30 – 100 cm. Wzniesiona, krótko owłosiona łodyga, u góry jest zazwyczaj rozrośnięta. Wyrastają z niej omszone, lancetowate liście, z punktów na łodydze po 8-12 sztuk. Kłącza przytulii rozrastają się pod ziemią, tworząc wydłużone płożące pędy.



        Roślina ta od czerwca do września zakwita na żółto, jej niewielkie kwiaty są promieniste,  czteropłatkowe i przybierają kształt gwiazdy. W czasie kwitnięcia przytulia przyciąga pszczoły, wydzielając słodki zapach. Galium verum wydaje owoce w postaci rozłupni rozpadającej się na dwa orzeszki.



        Z przytulii uzyskuje się surowiec zielarski w trakcie kwitnienia, wykorzystuje się również kłącze i korzeń pozyskiwany wiosną i jesienią. Uznaje się, że świeża roślina ma silniejsze działanie niż susz.

 

GALERIA

1/6

2/6

3/6

4/6

5/6

6/6

SPEKTRUM DZIAŁANIA

 W Przytulii właściwej znajduje się m.in. asperulozyd – substancja czynna uznawana za aktywny składniki przeciwbakteryjny, a także saponiny wykazujące właściwości przeciwzapalne i przeciwgrzybiczne. 

 

 

 Kolejnym składnikiem tego zioła są alkaloidy charakteryzujące się działaniem przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybicznym, przeciwbólowym oraz pobudzającym ośrodkowy układ nerwowy.

 

 Jednym z najbardziej znanych alkaloidów jest kofeina, która pobudza przemianę materii, a także przyczynia się do usuwania złogów tłuszczu. Przytulia zawiera również sole mineralne, takie jak jod i potas oraz krzem.

 

 

 Przytulię można wykorzystywać w celu zatrzymania krwawienia z nosa. Warto po nią sięgać w wypadku bólu czy gorączki. Pomocna jest w walce z chorobami skóry, w łagodzeniu owrzodzeń czy skutków poparzeń, generalnie wygładza i zmiękcza skórę. To niepozorne zioło oczyszcza z bakterii chorobotwórczych wątrobę, nerki, śledzionę i trzustkę.

 
 

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA

 Z przytulii można sporządzić napar lub odwar, które można spożywać bez ograniczeń. Aby uzyskać napar, należy jedną łyżkę surowca zalać 1 szklanką wrzącej wody, przykryć naczynie na około 15 minut, a następnie odcedzić. 

 

 Odwar natomiast uzyskuje się zalewając 2 łyżki ziela dwiema szklankami wody, którą należy doprowadzić do wrzenia, a następnie gotować około 10 minut i przecedzić. Schłodzony odwar można stosować w celu przemycia skóry o tłustej lub trądzikowej cerze, czy też z wypryskami.


 Z zioła tego można sporządzić też zimny wyciąg. W tym celu należy 2-3 łyżki zmielonego suszu zalać dwiema szklankami chłodnej wody mineralnej i pozostawić to na 6 godzin. Należy tak przygotowany napój wypić w ciągu dnia, w porcjach po pół szklanki, będąc na diecie wysokobiałkowej i w wypadku stosowania odżywek dla sportowców.


 Następna możliwość wykorzystania przytulii to macerat, który przygotowuje się ze świeżej rośliny, mieląc ją i zalewając wodą na około 6 godzin. Tak przygotowaną miksturę, spożywaną po 100 ml, zaleca się w wypadku niedoczynności enzymatycznej trzustki czy też żołądka.



 Z przytulii można też sporządzić nalewkę, zalewając 1 porcję suszu 3 porcjami alkoholu do 40%. Tak przygotowany trunek można spożywać w ilości 1 kieliszka dziennie.

 

 Przy udziale przytulii zafundować sobie domowe SPA. Kąpiel z dodatkiem tego zioła sprawi, że skóra będzie po niej w lepszej kondycji. Aby ją przygotować, należy 2-3 łyżki ziela zalać 3 litrami wody. Po doprowadzeniu jej do wrzenia i odstawieniu na 15 minut, należy to przecedzić, przelać do wanny i uzupełnić wodą. Taka kąpiel powinna trwać od 5 do 15 minut.


 PRZECIWWSKAZANIA: ciąża, karmienie piersią.

[/FMP]