Zioła - Strona 2 z 7 - Ziołolecznictwo i zdrowie

GLISTNIK Jaskółcze ziele – Boski pomarańczowy sok.

Glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium majus L.)

CIEKAWOSTKA

Nazwa Chelidonium jest to greckie słowo “Jaskółka” – Według Pedaniosa Dioskurydesa odnośni się do terminu zakwitania i obumierania rośliny, co jest równoważne z terminem przylotu i odlotu jaskółek. Natomiast angielski botanik i lekarz Nicholas Culpeper twierdzi, że jaskółki wykorzystywały je do regeneracji oczu, w przypadku wydłubania ich pisklętom.

Samo słowo chelidonium pojawiło się również w Starożytnym Rzymie i tam wykonywano z glistnika maść na oczy. Dzisiejsze badania już potwierdzają, że akurat w przypadku regeneracji oczu się nie sprawdza, tak samo jak nie działa moczopędnie i przeciwkaszlowo – chociaż w przypadku uporczywego kaszlu można go skutecznie wykorzystać w połączeniu z innymi ziołami.

[FMP]

“Majus” to nazwa gatunkowa znacząca “większy”.

Alchemicy nazywali korzeń glistnika “Kamieniem mądrości” lub “Darem niebios”.

W Polsce najstarsza udokumentowana nazwa glistnika to Złotokwiat, którą zapisano w rękopisie z 1468 roku.

Klasycznie już w Starożytnej Grecji i Rzymie jego specyficzne właściwości były wykorzystywane do odrobaczania układu pokarmowego.

Glistnik był od zawsze cieszył się popularnością i był badany przez takie sławy naturoterapii jak: Teofrast z Eroses, Dioskurydes, Hildegarda z Bingen, Paracelsus i Pierandrea Matthioli.

Przed wojną podjęto próbę wstrzykiwania wyciągów glistnika w leczeniu nowotworowego guza! Współcześnie niektóre leki przeciwnowotworowe zawierają w sobie alkaloidy glistnika.

W XXI zaczęto ograniczać stosowanie glistnika z uwagi na jego działanie niszczące wątrobę. Co ciekawe, wielu fitoterapeutów uważa, że takie działanie nie występuje gdy do leczenia wykorzystujemy całą roślinę, a to destrukcyjne działanie odnosi się wyłącznie do wyizolowanych alkaloidów.

Ostatnią ciekawostką jest to, że podczas obchodzenia Bożego Ciała, odwar z glistnika wyparzał garnki, “aby więcej śmietany było na wierzchu”.

OPIS ZIOŁA

Glistnik jest popularnym zielem rosnącym na terenach całej polski. Jest również łatwy w uprawie. Surowcem są liście, owoce, korzeń oraz ziele.

Alkaloidy glistnika są wykorzystywane tam, gdzie potrzebne jest działanie bakteriobójcze, pierwotniakobójcze oraz grzybobójcze, dlatego glistnik (a dokładnie pomarańczowy sok) jest najpopularniejszym ziołem na kurzajki.

Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi były wykorzystywane przed wojną w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy oraz owrzodzeń jelita grubego – jego właściwości przyspieszają gojenie wrzodów. Dzisiaj już się tego odradza.

Zmniejsza wydzielanie siarkowodoru w jelicie grubym oraz produkcję zbędnych amin. Dzięki temu bardzo dobrze wpływa na funkcjonowanie układu nerwowego i mięśniowego!

Co ciekawe, świeżym sokiem z glistnika kiedyś leczono również gruźlicę skóry i kłykciny.

Potwierdzono, że glistnik posiada działanie antyosteoporetyczne, neuroochronne i radioochronne!

Glistnik w połączeniu z dymnicą i siwcem nasila działanie przeciwkaszlowe.

Z tymiankiem, cząbrem lub macierzanką oraz w połączeniu z ziołem wydzielającym śluz, hamuje kaszel i objawy związane z zapaleniem krtani i gardła.

Zatrucia tą rośliną przytrafiają się najczęściej narkomanom, którzy próbują wykorzystać ją w zamian za mak lekarski. Objawy, które pojawiają się podczas zatrucia są bardzo charakterystyczne:

– Ślinotok

– Ból brzucha, biegunka

– Zawroty głowy

– Zaburzenia świadomość, a nawet zapaść.

W ramach zatrucia podaje się białko kurzego jaja albo chude mleko, po czym płucze się żołądek. Zwierzęta nie lubią nieprzyjemnego zapachu, które wydziela glistnik, dlatego u nich zatrucia się nie zdarzają. Pamiętam jak wypasałem z dziadkami krowy na łąkę – trawa była wyjedzona, a pozostawały tylko nieobgryzione kępki glistnika.

Te świetne właściwości glistnik zawdzięcza pomarańczowemu sokowi, który również jest wykorzystywany zewnętrznie do niszczenia brodawek, raka skórnego oraz wspomnianych już kurzajek, chociaż z moich doświadczeń wynika, że z wielomiesięcznymi kurzajkami radzi sobie o wiele gorzej.

KIEDY WARTO STOSOWAĆ

Jako środek rozkurczowy (układu żółciowego, moczowego, jelitowego).

Do przyspieszenia wydzielania żółci, przy jej zastojach.

Stany zapalne kanalików żółciowych

W leczeniu biegunek i bolesnych zaparć.

W leczeniu brodawek i kurzajek.

Do zmniejszania bólów miesiączkowych.

W leczeniu stanów lękowych i nerwic wegetatywnych

Był stosowany również na:

Wrzody żołądka, dwunastnicy i owrzodzenia jelita grubego.

OPIS BOTANICZNY

Glistnik jaskółcze ziele kwitnie od maja do września. Podobno nasiona są rozsiewane przez mrówki, które przyciąga elajosom. Najczęściej można go spotkać w miejscach ruderalnych oraz na obrzeżach lasów i w zaroślach.

Glistnik charakteryzuje się specyficznym widlastym rozgałęzieniem (od 0,3 do 1m wysokości). Jego liście wyrastają już od samego korzenia.

Łodygi gdy są młode mogą być pokryte lekkim “owłosieniem”, które z czasem zanika.

Korzeń jest gruby i odrastają z niego korzenie poboczne. Korzeń po przerwaniu wydziela charakterystyczny dla całej rośliny pomarańczowy sok (w korzeniu nawet bardzo silny pomarańcz).

Liście są jasno zielone, a pod spodem jasnosine. Po oderwaniu liści mogą pojawić się kropelki pomarańczowego soku.

Kwiaty są żółte z wystającymi pręcikami.

Owocem jest zielona torebka, która pęka na dwie części. Zawiera dużo nasion o ciemnym zabarwieniu.

Korzenie można zbierać późną jesienią, zimą oraz wczesną wiosną. Jeśli chcemy zebrać ziele w celach leczniczych, to najwięcej alkaloidów posiada w okresie kwitnienia i gdy owocuje (maj-czerwiec).

GALERIA

1/3

2/3

3/3

AKTYWNE SKŁADNIKI

Glistnik w swoim wnętrzu posiada około 30 alkaloidów, z których większość jest głównie skumulowana w pomarańczowym soku.

Należą do nich m.in:

Pochodne benzofenantrydyny:

Chelidonina – Obniża ciśnienie krwi oraz znosi toniczne napięcie mięśni gładkich. Wykazuje pokrewieństwo do papaweryny. Poprzez hamowanie podziału komórek, została uznana trucizną mitotyczną.

Chelerytryna – Posiada właściwości bakterio- i fungistatyczne (hamuje rozwój bakterii i grzybów), może również podrażnić skórę i błony śluzowe. Stosowana bezpośrednio na skórę, wykazuje działanie znieczulające.

Chelitrydyna

Sangwinaryna – Działa żółciopędnie, narkotycznie i rozkurczowo. Co ciekawe w pastach jest wykorzystywana do działania ograniczającego rozmnażanie bakterii, a rozgłos otrzymała, gdy potwierdzono działanie jako promotor apoptozy – a dokładniej programuje śmierć komórek nowotworowych.

Pochodne protopiryny:

Protopina – Jej właściwości są podobne do działania chelidoniny czy nawet homochelidoniny, chociaż dodatkowo powoduje działanie uspokajające oraz działa silniej przeciwbólowo, a w dużych dawkach nawet narkotycznie.

Alfa-allokryptopina i Beta-allokryptopina – Bardzo często występują razem z protopiną i ich działanie wpływa na ośrodkowy układ nerwowy oraz działają przeciwarytmicznie.

Pochodne protoberberyny

Berberyna – W połączeniu z chelidoniną, chelerytryną i sangwinaryną powodują zahamowanie rozwoju pierwotniaków, grzybów, bakterii oraz wirusów. Dodatkowo berberyna posiada właściwości żółciopędne i działająco rozkurczowo na mięśnie gładkie. Siarczan berberyny jest wykorzystywany do zaleczania błon śluzowych w stanach zapalnych oczu (jako krople)

Koptyzyna – Działa przeciwzapalnie. W badaniach na myszach wykazano jej właściwości przeciwdepresyjne z uwagi na to, że jest inhibitorem monoaminooksydazy A.

Stylopina

Oraz alkaloidy chinolizydynowe jak sparteina – która działa przeciwarytmicznie, posiada właściwości zapobiegające migotaniu przedsionków i komór.

W zielu glistnika znajdziemy głównie Koptyzynę.

W korzeniu glistnika znajdziemy głównie Chelidoninę.

W skład glistnika wchodzą również kwasy organiczne jak:

Swoisty kwas chelidonowy,

Jabłkowy,

Cytrynowy,

Ferulowy,

Kawowy,

Kumarynowy

Gentyzynowy

Oraz pochodne kwasów fenolowych, saponiny, enzymy proteolityczne, flawonoidy, aminy biogenne, a nawet witaminę C.

Co ciekawe, substancją zapasową glistnika jest glikogen, a nie skrobia.

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Alkaloidy glistnika są wykorzystywane do produkcji chemioterapeutyków i wielu innych leków. Np. preparat Di-Sancor powoduje zahamowanie rozwoju wirusa HIV, a preparat Ukrain jest wykorzystywany przeciwnowotworowo (ma działanie malignotoksyczne, co oznacza że działa toksycznie wyłącznie na komórki nowotowrowe).

Poprawia czynności wydzielnicze wątroby, trzustki oraz jelit.

Zapobiega refluksowi.

Dzięki swoim właściwościom rozkurczającym, żółciotwórczym i żółciopędnym, zapobiega zaleganiu i zastojom żółci oraz przeciwdziała wytrącaniu się złogów żółciowych.

Wysokie dawki obniżają ciśnienie tętnicze krwi, odprężają i wyciszają nas psychicznie i fizycznie.

Wtórne metabolity takie jak chelerytryna i sangwinaryna mają potwierdzone działanie przeciwwirusowe, bakteriobójcze (zwłaszcza w stosunku do bakterii Gram-dodatnich jak gronkowce), grzybo- i pierwotniakobójcze.

Sangwinaryna – jest inhibitorem acetylocholinoesterazy, która jest enzymem rozkładającym neuroprzekaźniki np. acetylocholinę na cholinę i resztę kwasu octowego.

Natomiast chelidonina działa w bliźniaczo jak morfina w stosunku do ośrodkowego układu nerwowego, chociaż słabiej i nie powoduje euforii.

Hamuje procesy dekarboksylacji deaminacji aminokwasów w jelicie grubym.

Poprawia przepływ krwi.

Odciąża wątrobę oraz przyspiesza proces odtruwania.

Zmniejsza napięcie oraz obrzęk pęcherzyka żółciowego.

Pobudza trawienie (wykorzystywany w takich preparatach jak np. Iberogast)

Zapobiega skurczom mięśni gładkich.

Hamuje procesy gnilne w jelitach.

Niszczy drożdżaki i bakterie

JAK PRZYGOTOWAĆ

Osobiście nie polecam wykorzystywania glistnika przez osoby niezaznajomione z ziołolecznictwem! Zawsze stosuj go pod kontrolą fitoterapeuty lub lekarza.

Forma przygotowania będzie zależna od sposoby wykorzystania w danej jednostce chorobowej. Właściwości poszczególnych form będą się różnić z uwagi na inną aktywność substancji aktywnych. Inaczej będzie działał macerat, inaczej intrakt, a inaczej nalewka.

Napary oraz suszenie w wysokich temperaturach, powoduje niszczenie proteidów glistnikowych (proteidy to złożone białka). Ziele suszy się w temperaturze około 30 stopni Celsjusza. Korzenie zbiera się wczesną wiosną lub jesienią i można je suszyć w temperaturze 60 stopni Celsjusza.

Doustne dawki w odwarach – jednorazowo 1-2g, a w ciągu całego dnia 5g, co przekłada się na około 12-30mg alkaloidów. W zależności od zastosowania, warto wykorzystać już gotowe preparaty np. w zaburzeniach ze strony układu pokarmowego: Iberogast

Wg. dr Henryka Różańskiego: “Glistnik najlepiej łączyć z kłączem ostryżu (kurkuma), z zielem rzepiku, z mniszkiem (ziele, korzeń), z boldyną, z zielem kocanki, z zielem szanty, z zielem karczocha, z nasionami mielonymi ostropestu (sylimaryna), z zielem dymnicy, z zielem dziurawca, zielem lebiodki i (lub) zielem cząbru. Glistnik wykazuje wyraźny synergizm z berberysem (liść, owoc, kora), maczkiem kalifornijskim (ziele, korzeń), z siwcem i lepiężnikiem”

Przepisy dr Henryka Różańskiego

Intrakt glistnikowy – Intractum Chelidonii: 1 część świeżego zmielonego ziela lub korzeni zalać 5 częściami 40-50% gorącego alkoholu, odstawić na 7 dni; przefiltrować. Stosować 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w 100 ml wody. Zewnętrznie do pędzlowania schorzałych miejsc (bolesne nadżerki w jamie ustnej, polipy, opryszczka, liszaje, liszajce, czyraki, kłykciny, brodawki, owrzodzenia, wypryski, zmiany toczniowe i łuszczycowe) w stanie nierozcieńczonym; do okładów, płukanek i przemywania skóry po rozcieńczeniu: 1 łyżka na 200-220 ml wody przegotowanej.

Nalewka glistnikowa – Tinctura Chelidonii: 1 część suchego zmielonego ziela lub korzeni zalać 5 częściami 40-50% zimnego alkoholu, odstawić na 7 dni; przefiltrować. Stosować 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w 100 ml wody. Zewnętrznie do pędzlowania schorzałych miejsc (bolesne nadżerki w jamie ustnej, polipy, opryszczka, liszaje, liszajce, czyraki, kłykciny, brodawki, owrzodzenia, wypryski, zmiany toczniowe i łuszczycowe) w stanie nierozcieńczonym; do okładów, płukanek i przemywania skóry po rozcieńczeniu: 1 łyżka na 200-220 ml wody przegotowanej.

Napar glistnikowy – Infusum Chelidonii: 1 płaską łyżkę zmielonego ziela lub 1 łyżeczkę zmielonych korzeni zalać 1 szklanką wrzącej wody, odstawić pod przykryciem na 30 minut; przecedzić. Pić 2-3 razy dziennie po 50 ml.

Macerat glistnikowy – Maceratio Chelidonii: 1 część świeżego ziela lub świeżych mielonych korzeni zalać 3 częściami ciepłej wody, odstawić na 5 godzin, przecedzić. Przechowywać w lodówce, nie dłużej jednak jak 3 dni. Pić 2-3 razy dziennie po 30 ml. Stosować również jako płukanka, do lewatyw i przemywania skóry. Okłady z maceratu wykazują działanie przeciwbólowe i znieczulające. Macerat można zakonserwować alkoholem 40% (proporcja 1:1).

Przeciwwskazania – Glistnik nie może być wykorzystywany przez kobiety w ciąży, w chorobie wrzodowej, w silnych nieżytach układu pokarmowego oraz przy jaskrze. Badania również potwierdziły dużą wrażliwość komórek wątroby (hepatocytów) na alkaloidy zawarte w glistniku.

[/FMP]

ROKITNIK

Rokitnik to piekielnie zdrowy owoc. Posiada kompozycje fitoskładników i wykorzystuje się w leczeniu wielu schorzeń. Z poniższego video dowiesz się najważniejszych rzeczy.

Imbir – niedoceniona moc układu immunologicznego.

CIEKAWOSTKA

Korzeń imbiru tak naprawdę nie jest korzeniem, a kłączem – to interesuje chyba tylko fitogramatyków 🙂

Nazwa gatunku “Zingiber” pochodzi od sanskrytu starożytnego języka, co oznacza “w kształcie rogu”.

Istnieje około 1400 członków rodziny kłączy imbirowatych (zingiberaceae).

OPIS ZIOŁA

Imbir ma wiele odmian i każdy z nich posiada podobne składniki, ale każdy z nich może wykazywać trochę inne działanie.

Ten “tradycyjny” wykorzystywany w kulinariach, również wykazuje lecznicze właściwości i ten artykuł, właśnie go dotyczy.

Jest jednym z tych ziół, które doskonale komponują się do połączenia z innymi ziołami, w celu wzmocnienia ich działania. Spowodowane jest to właściwościami, które rozluźniają naczynia krwionośne i poprawiają krążenie. Dzięki temu aktywne składniki są skutecznie rozprowadzone po naszym organizmie.

Imbir skutecznie łagodzi nudności, biegunkę, zmniejsza gorączkę, wygasza stany zapalne z dróg oddechowych, rozkurcza żołądek.

Sprawdzi się również w stanach lękowych i podziała przeciwbólowo (czasami lepiej niż leki z apteki).

KIEDY WARTO STOSOWAĆ

Zakażenia i infekcje (bakteryjne, wirusowe, grzybicze)

Oporne infekcje

Przeciwkaszlowo

Przeciwbólowo

Migreny

Pobudza krążenie

Rozgrzewając (dla osób z zimnymi kończynami)

Podczas odpasożytniania

Przy biegunkach

Przy stanach zapalnych

Gazdy i wzdęcia

Przy wymiotach

Przy skurczach

Jakie patogeny niszczy imbir?

– Acientobacter baumannii

– Aspergillus Niger

– Angiostrongylus cantonensis

– Bacillus subtilis

[FMP]

– Anisakis simplex

– Campylobacter jejuni

– Candida albicans

– Candida glabrata

– Coliform bacilli

– Dirofilaria immitis

– Escherichia coli

– Fusarium monilifrome

– Haemonchus contortus

– Haemophilus influenzae

– Helicobacter pylori (cagA+strains)

– Hepatitis C

– HIV-1

– Human cytomegalovirus

– Influenza A

– Klebisella pneumoniae

– Listeria spp.

– Porphyromonas endodonatils

– Porphymonas gingivalis

– Prevotella intermedia

– Proteus vulgaris

– Pseudomonas aeruginosa

– Rhinovrius spp.(zwłaszcza 1B)

– Salmonella typhimurium

– Shigella dysentariae

– Shigella fexneri

– Staphylococcus auerus

– Staphylococcusepidermidis

– Viridans streptococci

OPIS BOTANICZNY

Ciężko stwierdzić pierwotną lokalizację geograficzną imbiru, chociaż szacuje się, że mogą być to rejony Azji.

Imbir w Chinach i Indiach był uprawiany już ponad 4 tysiące lat temu.

Rozwija się na terenach nizinnych i wyżej nawet do około 1500metrów n.p.m.

Imbir jest wieloletnią rośliną i upodobała sobie ciepłe i wilgotne klimaty.

Dorasta do metra wysokości i jego łodyga może przypominać bambusa.

Wszystkie gatunki są bardzo podobne i przez to są często mylone.

GALERIA

1/3

2/3

3/3

AKTYWNE SKŁADNIKI

Imbir kryje w sobie kilkaset związków o różnym działaniu. Należą do nich np.:

Gingerole

Giberol

Zingiberene

Shogaole

3-dihydroshogaole

labdadien

olejki i lotne związki – to właśnie one posiadają największa moc antywirusową, dlatego ważne jest aby nie dopuścić do ich ulotnienia podczas przygotowywania.

Lek z Twojej kuchni *IMBIR*

😍 Z tego wideo dowiesz się:
✅ Jak przygotować leczniczy sok
✅ Dlaczego imbir jest tak silnym antybiotykiem?
✅ Dlaczego herbatka imbirowa nie działa?
✅ Kiedy koniecznie trzeba go zastosować?
✅ Kiedy może zaszkodzić?
✅ Co jeszcze można z nim zrobić?

✅ Jeśli to wideo Ci się podobało, proszę udostępnij 🙂

😍 Wideo o kurkumie wyślę przedpremierowo na e-mail, a tutaj możesz się zapisać: https://fitoterapia.pl/zapis

Opublikowany przez Ziołolecznictwo – fitoterapia.pl Wtorek, 19 listopada 2019

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Wszędzie tam, gdzie rośnie imbir lub można go importować i jednocześnie wszędzie tam, gdzie nie jest się więźniem współczesnej lekarskiej technologii, imbir jest stosowany jako synergetyk leczenia wielu chorób.

1. “W Birmie świeży korzeń gotuje się z sokiem palmowym w leczeniu górnych dróg oddechowych.”

2. “W Kongo imbir miażdży się i miesza z sokiem z drzewa mango na przeziębienie i grypę.”

3. “Na Filipinach, świeży imbir gotuje się z wodą i cukrem na leczenie bólu gardła”

4. “Imbir jest zdrowym stymulantem układu pokarmowego”.

5. “W ajurwedzie stosuje się w leczeniu niestrawności, wzdęć, kolki, wymiotów, skurczów żołądka, gorączce, przeziębieniu, astmy, braku apetytu i biegunce.”

6. “W tradycyjnej medycynie chińskiej stosuje się go jako środek napotny, przeciwwymiotny, mukolityczny, przeciwkaszlowy, odtruwający i przeciwzapalny – uważa się również, że specyficznie rozgrzewa płuca osobom, które źle adaptują się do zimna”.

7. “W zachodniej praktyce botanicznej, wykorzystuje się w podobnych dolegliwościach, ale głównie w przypadku dolegliwości żołądkowych i jelitowych”.

JAK PRZYGOTOWAĆ

Najlepszą formą będzie świeży sok wyciśnięty z korzenia, pod postacią gorącej herbaty – wtedy jest najsilniejszy.

Herbata imbirowa jest bardzo skuteczna w leczeniu infekcji. W ciągu 30 minut jej substancje już krążą w krwiobiegu, walcząc z patogenami. W około 60 minucie osiągają ilościowo najwyższą wartość, a później zaczynają opadać.

Większe ilości soku można ustabilizować alkoholem – w proporcji sok do alkoholu 80:20, a później można go dodać do ziołowych mieszanek. Takie mieszanki będą działały synergicznie, ponieważ imbir będzie zwiększał przyswajalność / wchłanianie tych dodatkowych ziół.

Spożywczo można go stosować dużo, wszędzie i często 🙂

Mocna herbatka / sok – Jeden kawałek imbiru wielkości trzech kciuków, zetrzyj na najmniejszych oczkach tarki. (Można odłączyć soki od resztek i wykorzystać sam sok, a z resztek zrobić napar) Całość zalej 300 ml gorącej wody (nie wrzątku!). Pić do 6 filiżanek dziennie w ostrych stanach. Dla mocniejszego efektu można dodać szczyptę pieprzu cayenne, łyżkę prawdziwego miodu i sok z cytryny.

Napar – Po wyciśnięciu soków zostają resztki, które można zalać gorącą wodą i odstawić na 6 godzin pod przykryciem.

Zewnętrznie – sok z imbiru można stosować do łagodzenia bólu po oparzeniach i w celu przyspieszenia gojenia ran. Zapewne domyślasz się, że zewnętrznie sprawdzi się również jako lek przeciwgrzybiczy i przeciwbakteryjny bezpośrednio podany na miejsce zajęcia.

Nalewka – Nalewki nie można przygotować z suszonego korzenia! Świeżo przetarty na tarce korzeń miesza się z alkoholem 80 – 95% w stosunku 1:2. Stosuje się kroplami ale ilość i częstotliwość powinna być przygotowana przez fitoterapeutę lub naturoterapeutę.

Pamiętaj aby napar i mocna herbatka były pod przykryciem – im mniej olejków eterycznych ucieknie tym lepiej.

Imbir suszony jest bezużyteczny – można go stosować wyłącznie w celach rozgrzewających.

Przeciwwskazania: Należy unikać większych ilości w ciąży (przez efekt emmenagoga czyli wzrost przepływu menstruacyjnego oraz skutki poronne). Imbir może zaostrzyć kamicę żółciową. Zdarza się, że możne powodować gazy, wzdęcia i zgagę ale najczęściej się to obserwuje przy wysuszonym i sproszkowanym korzeniu.

Interakcje: Imbir działa synergistycznie z wieloma antybiotykami zwłaszcza aminoglikozydami, przez co zwiększa ich siłę działania (tą właściwość można wykorzystać zwłaszcza przeciwko opornym patogenom).

[/FMP]

Cytryniec chiński – adaptogenne owoce.

Cytryniec chiński (Schisandra owoc) zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

Cytryniec chiński (Schisandra chinensis) to piękne pnącze o wyjątkowych walorach estetycznych, jednak przede wszystkim to bogate źródło aktywnych składników leczniczych. Roślina doceniana w wielu zakątkach świata, doczekała się w nich własnych nazw.

I tak na przykład angielska nazywa “Schinese climbing magnolia” oznacza “Chińską pnącą magnolię”, zapewne dlatego, że ma ona z magnoliami wiele cech wspólnych, takich jak budowa owoców, owocostanów i kwiatów.

W Chinach natomiast, gdzie pnącze, obok korzeni żeń-szenia, jest najpopularniejszą rośliną leczniczą, jego owoce nazywa się “Wu Wei Zi”, czyli “Owoce pięciu smaków”. Nie trudno domyśleć się, że nazwę tę zawdzięczają wspaniałej mieszance smaków. Jak mawia chińska anegdota, skórka jagód cytryńca jest słodka, nasionka gorzkie, miąższ kwaśny, a proszek z nasion słonawy.

KIEDY STOSOWAĆ?

zaburzenia pracy wzorku (również przy boreliozie)

choroby wątroby

przewlekłe anginy i choroby górnych dróg oddechowych

afrodyzjak

stany depresji i spadku aktywności

stwardnienie rozsiane

niedokrwistość

miażdżyca

OPIS ZIOŁA

Pnącze cytryńca chińskiego wykorzystywane jest w medycynie naturalnej Dalekiego Wschodu od tysiącleci. Roślina ta posiada kosmetyczne oraz lecznicze właściwości. Chińczycy opisali je już w roku 250 p.n.e., natomiast wyjątkowe owoce cytryńca wykorzystywane są w chińskiej medycynie od ponad 2000 lat p.n.e. W tej części świata mawia się, że jagody cytryńca uspokajają duszę i ciało. Chińczycy, podpierając się ogromnym doświadczeniem, zapewniają, że dzięki stosowaniu przez 100 dni jagód Cytryńca zostaje oczyszczona krew i przywrócony młodzieńczy wygląd oraz dobry wzrok.

Roślina ta uprawiana jest do celów kosmetycznych, spożywczych i zielarskich. Uprawy najczęściej spotyka się w Chinach i w rosyjskich republikach części azjatyckiej. Również w Europie pnącze to jest coraz chętniej uprawiane.

Surowcem cytryńca są liście i owoce. W krajach azjatyckich docenia się też wierzchołki pędów tego pnącza, natomiast to owoce posiadają najwięcej aktywnych substancji. Dziś preparaty z cytryńca są chętnie stosowane nie tylko na Dalekim Wschodzie, swoją sławę na całym świecie zawdzięczają temu, że posiadają działanie tonizujące, odtruwające, wzmacniające, stymulujące układ nerwowy, poprawiające odporność i wytrzymałość organizmu, a nawet wpływające korzystnie na potencję.

OPIS BOTANICZNY

W stanie naturalnym cytryniec występuje głównie w dolinach rzek i w górskich lasach Dalekiego Wschodu. Jest to wieloletnie pnącze, odporne na ponad 30-stopniowe mrozy, a po pełnym zahartowaniu wytrzymuje nawet -40°C. Rośnie na glebach żyznych i wilgotnych, na stanowiskach dobrze oświetlonych.

Pędy tego pnącza owijają się wokół podpór lub drzew, dorastając do 10 – 15 metrów wysokości oraz rozrastając się na szerokość 1 – 1,5 metra. Błyszczące liście cytryńca osadzone na czerwonych ogonkach, są owalne lub eliptyczne, ostro zakończone. Latem posiadają barwę ciemnozieloną, a jesienią przybierają kolor żółty.

Cytryniec kwitnie na przełomie maja i czerwca drobnymi kwiatkami w kolorze białym, kremowym lub różowym, wydają przy tym przyjemny, delikatny zapach. Na przełomie sierpnia i września pojawiają się jaskrawoczerwone owoce zebrane w grona.

GALERIA

1/4

2/4

3/4

4/4

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Cytryniec chiński pomocny jest w walce z chorobami zakaźnymi, takimi jak grypa czy przewlekła angina. Łagodzi stany zapalne, marskość oraz stłuszczenie wątroby, zapobiega jej uszkodzeniom i przyspiesza regenerację.

Wspomaga walkę z zatruciami mykotoksynami, lekami, pestycydami lub węglowodorami.

Doskonale sprawdza się jako uzupełnienie diety przy intensywnych treningach, w okresie wzmożonego wysiłku psychicznego i fizycznego.

Wywar z owoców stosowany był już przez starożytnych Chińczyków jako afrodyzjak, stymulując pożądanie i zwiększając potencję.

Kolejnym dobroczynnym działaniem cytryńca jest obniżanie poziomu cholesterolu.

Ponadto działa on przeciwalergicznie, antybakteryjnie i przeciwkrwotocznie. Spożywanie surowców z cytryńca ma również pozytywny wpływ na zmysł wzroku, m.in. zwiększając zdolność nocnego widzenia.

AKTYWNE SKŁADNIKI

W cytryńcu chińskim występują lignany – hormony roślinne (bezpieczne i nie powodujące blokady przysadki mózgowej), które po przedostaniu się do przewodu pokarmowego człowieka, swoim działaniem przypominają ludzkie estrogeny. Chronią wątrobę przed uszkodzeniami, a także przyspieszają procesy regeneracji tego organu. Lignany również niszczą substancje chemiczne powodujące stany zapalne w różnych komórkach ludzkiego organizmu.

Kolejną cechą tego składnika jest stymulacja centralnego układu nerwowego, co skutkuje poprawą kondycji psychicznej i fizycznej.

W owocach cytryńca znajduje się około 20% kwasów organicznych, w tym przede wszystkim kwas cytrynowy i jabłkowy, co wiąże się z dużą ilością naturalnej witaminy C. Prócz witaminy C i E w roślinie tej występuje wiele istotnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu mikroelementów, takich jak żelazo, potas fosfor, magnez i cynk.

We wszystkich częściach cytryńca znajdują się liczne olejki eteryczne, takie jak cytral, posiadający intensywny zapach przypominający cytrynę, octan bornylu o silnym zapachu igieł sosnowych czy też cytronelol, który przy małym stężeniu wydziela zapach podobny do róży i melisy, a w większym stężeniu wydziela zapach cytrusowy.

PRZEPISY

Owoce cytryńca chińskiego mają szerokie zastosowanie. Spożywać można je zarówno na surowo jak i przetworzone. Możliwości przetwarzania jest wiele, dzięki czemu można uzyskać susz owocowy, wyciąg, sok, napar lub nalewkę.

Jednym z produktów wytworzonych z cytryńca jest herbata z jego jagód, która charakteryzuje się doskonały, aromatycznym smakiem. 4-5 łyżeczek jagód należy zalać dwiema szklankami wrzątku i pozostawić na kwadrans (dla mocniejszego smaku można je zmielić w młynku).

Można też przygotować wywar zgodnie z tradycyjną chińską metodą, polegającą na zalaniu 2 – 4 łyżek stołowych jagód dwiema szklankami wody i doprowadzeniu jej do wrzenia. Następnie napar ten należy gotować na mniejszym ogniu przez 12 minut. Co istotne, owoce można używać do zaparzania herbaty kilka razy, aż nie utracą smaku i koloru.

Jagody cytryńca można przyjmować też w inny sposób, np. w postaci suchego ekstraktu: 500-800 mg 1-2 razy dziennie.

Z owoców cytryńca można uzyskać również sok, dzięki zmieleniu wysuszonych owoców. Uzyskany w ten sposób płyn należy zamrozić w torebkach na lód i częstować się tak przechowywanym sokiem dwa razy dziennie po 30-50 ml.

Dla koneserów mocniejszych trunków proponuje się nalewkę z owoców w proporcji 1:5 z alkoholem 50-60%. Nalewkę można spożywać po 15 ml 2 razy dziennie lub 30 ml 1 raz dziennie. Inną opcją jest nalewka na winie w proporcji 100 g rozdrobnionego surowca na 500-700 ml wina wytrawnego. W tym wypadku spożywać można 1 kieliszek dziennie przez 1-2 tygodnie. Kurację nalewkową można przeprowadzać przez dwa do trzech miesięcy.

Przeciwwskazania: ostre zaburzenia pracy serca, epilepsja, ciąża.

Literatura cytowana:

http://rozanski.li/3095/cytryniec-chinski-schisandra-chinensis-turcz-baill-ziolo-nootropowe-prokognitywne-przeciwdepresyjne-i-adaptogenne/
http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/medycyna-niekonwencjonalna/cytryniec-chinski-wlasciwosci-lecznicze-i-dzialanie-nalewka-z-cytrynca_43937.html
http://www.nutao.pl/2017/08/12/cytryniec-chinski/
http://www.clematis.com.pl/pl/informacje-o-roslinach/aktinidia-i-inne-owocowe/515-schisandra
http://neuroexpert.org/wiki/cytryniec/
http://www.natmed.pl/artykuly-i-porady/kacik-zielichy/cytryniec-chinski/

Lewakowicz- Mosiej T.: „Zioła w leczeniu chorób cywilizacyjnych”, Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 2017.

Mirt cytrynowy – najsmaczniejsze zioło.

Mirt cytrynowy (Backhousia citridora) – zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

Mirt cytrynowy (Backhousia citridora) jest nazywany królem ziół cytrynowych.

Choć jest endemicznym (występującym tylko w na tym terenie) gatunkiem drzewa pochodzącym z północno-wschodniej części Australii, bywa mylony z mirtem śródziemnomorskim, pomimo że posiada inne właściwości.

Odmiana cytrynowa poza cechami leczniczymi skutecznie odstrasza komary i mole.

Zastosowanie mirtu wieki temu odkryli Aborygeni, a dzisiaj my możemy korzystać z jego świetnych właściwości. Co ciekawe, mirt cytrynowy bywa stosowany jako naturalny składnik odświeżaczy powietrza.

OPIS

Trudno przecenić właściwości mirtu cytrynowego. Choć jest to roślina pochodząca z antypodów, w Polsce jest dość znana i bywa nawet uprawiana na rodzimych działkach. Jest wykorzystywana w celach dekoracyjnych ale może okazać się świetnym dodatkiem w kuchni. Ze względu na intensywny cytrynowy aromat jest dodawana do deserów i bardziej egzotycznych dań.

Najważniejsze są natomiast właściwości antybakteryjne, przeciwgrzybicze, wygładzające skórę i przeciwświądowe, które odgrywają niebagatelną rolę w leczeniu częstych dolegliwości. Jej działanie docenią także osoby cierpiące na bezsenność czy powtarzające się stany napięcia nerwowego.

KIEDY STOSOWAĆ?

Choroby układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, kaszel, zapalenie zatok, katar, chrypka, leczenie duszności)

Bezsenność

Stany napięcia nerwowego – mirt posiada potwierdzone działanie aromaterapeutyczne, eliminuje stres

Schorzenia dermatologiczne – przy bakteryjnych infekcjach skórnych

Trądzik

Problemy menstruacyjne (nieregularne cykle lub zbyt skąpe miesiączki)

OPIS BOTANICZNY

Backhousia citridora jest endemicznym gatunkiem typowym dla podzwrotnikowych lasów Australii. W naturze jego drzewa mogą dorastać nawet do wysokości 15 metrów, natomiast w kontrolowanych uprawach zwykle nie przekraczają 8 metrów.

Można go hodować w przydomowych ogrodach. Mirt cytrynowy jest rośliną atrakcyjną zarówno ze względu na ozdobne, lancetowate liście wydzielające intensywny, cytrynowy aromat, ale też z powodu białych kwiatów utrzymujących się na drzewach od wczesnego lata aż do jesieni.

Posiada rozmaite właściwości korzystne dla zdrowia, jednak bywa hodowany również dla celów dekoracyjnych, na przykład jako bonsai. W Polsce może odgrywać świetną rolę zwłaszcza podczas wakacyjnych nocnych spotkań ze znajomymi – odstraszając komary i inne owady.

GALERIA

1/4

2/4

3/4

4/4

[FMP]

AKTYWNE SKŁADNIKI

Olejek lotny (do 0,5%), bogaty w alfa-pinen (15-38%), 1,8-cineol (do 45%), octan mirtenylu (do 20%), nerol, kamfen, myrtenol i geraniol – odpowiadające za niezwykły zapach

A także laktony, flawonoidy, galotaniny (8%), garbniki skondensowane (14%) i floroglucydy – chroniące między innymi przed atakami grzybów i bakterii.

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Działanie antybakteryjne

Działanie antyseptyczne

Działanie relaksacyjne, uspokajające

Wygładzanie i nawilżanie skóry

Właściwości rozkurczowe

Działanie odświeżające, niwelujące nieprzyjemne zapachy

Działanie wykrztuśne

Zapobiegające łysieniu

Ogólnie wzmacniające organizm

Szeroka gama zastosowań w kuchni – jako dodatek do sosów, ciast czy ryb – ze względu na intensywny cytrusowy smak i zapach

Działanie przeciwświądowe

Działanie chłodzące i rozgrzewające (następujące po sobie)

PRZEPISY

Oleje z mirtu cytrynowego stosowane w nadmiarze mogą podrażniać skórę (przez wysoką zawartość cytralu) – najlepiej wcześniej go rozcieńczyć. Może być podawany na miodzie w dolegliwościach dróg oddechowych i przy ogólnym osłabieniu (4 krople 3-4 razy na dobę). Może być wcierany w miejsca objęte reumatyzmem lub kontuzjami.

W przypadku zastosowania dla suszu lub świeżych liści – można wykonać napar lub nalewkę.

Napar z liści: 1 łyżka suszu na 1 szklankę gorącej wody. Zaleca się spożywanie naparu 3-4 razy dziennie po 1/3 szklanki przy problemach z układem oddechowym i w przeziębieniach

Nalewkę, tzw. mirtówkę wykonujemy zalewając pół szklanki suszonych lub świeżych liści (rozdrobnionych) 300-400 ml alkoholu 60%. Nalewka jest gotowa do spożycia po 7 dniach. Wcześniej należy ją oczywiście przefiltrować.[/FMP]

Sarsaparilla – energetyczno-hormonalna roślina

Sarsaparilla (Similax officinalis) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

Sarsaparilla jest znana na naszym kontynencie od XVI wieku i od tamtej pory narosło wokół niej sporo mitów. Oczywiście jej działanie jest porównywane do działania żeń- szenia zapewniające sporą dawkę energii i pozytywnego nastawienia.

Jednakże bardziej nam współcześni kulturyści uważają, że sarsaparilla działa jak naturalne sterydy wspierając przyrost tkanki mięśniowej i produkcję testosteronu. Nie jest to prawdą, nie posiada aż tak silnych właściwości dzięki temu nie zaburza metabolizmu – roślina ta ma również dziesiątki innych zalet, na przykład działając oczyszczająco na organizm.

OPIS

Z roku na rok korzeń sarsaparilly zyskuje większą sławę i cieszy się coraz większym uznaniem, co zawdzięcza swoim właściwościom. W meksyku korzeń jest tak powszechnie stosowany jak pieprz i sól w naszym kraju.

Korzeń tej rośliny wspomaga wzrost testosteronu i tkanki mięśniowej, dlatego zarówno kulturyści jak i osoby chcące cieszyć się wyrzeźbioną sylwetką powinny spróbować tego zioła. Pomimo wielu mitów korzeń nie zawiera hormonów samych w sobie (dzięki temu nie występują negatywne skutki uboczne po zblokowaniu przysadki mózgowej), natomiast w składzie rośliny znajdziemy wiele prekursorów, które są gotowe naturalnie przekształcić się do wolnych hormonów.

W tradycyjnej medycynie leczono nią “oziębłość seksualną” . Europejczycy stosunkowo od niedawna ją zaczęli wykorzystywać przy problemach łóżkowych; w Brazylii, Argentynie oraz w Chinach stosowana jest od wieków.

KIEDY STOSOWAĆ?

Problemy w erotycznej sferze życia

Brak przyjemności i radości w sferze seksualnej

Niskie libido

Niski poziom testosteronu

Wolny przyrost masy mięśniowej

Powolne spalanie tłuszczu

Osłabienie, przemęczenie i wyczerpanie organizmu

Sarsaparilla posiada właściwości rozgrzewające więc warto z niej skorzystać przy bolących stawach, ścięgnach i przy zimnych kończynach.

OPIS BOTANICZNY

Sarsaparilla jest rośliną występującą naturalnie w Azji, np. w Indiach czy na Sri Lance oraz w niektórych częściach Ameryki Południowej. Odpowiada jej klimat tropikalny i subtropikalny, występuje w lasach deszczowych.

Jest to nieduży krzew wyróżniający się cienkimi, wijącymi się pędami. Ma lancetowate, podłużne liście o ciemnozielonej barwie, często utleniają się lekko na biało. Kwitnie na żółto-pomarańczowo drobnymi kwiatami.

GALERIA

1/4

2/4

3/4

4/4

[FMP] AKTYWNE SKŁADNIKI

Minerały: siarka, krzem, cynk, jod, sód, żelazo, mangan, miedź – odpowiadające za prawidłowe działanie całego organizmu, w tym układu nerwowego, kostnego, sercowo-naczyniowego czy trawiennego.

Witaminy A, B, C, D – wspierające naturalne bariery ochronne organizmu i chroniące przed chorobami.

Fitosterole – czyli „dobry cholesterol” o działaniu antyoksydacyjnym i przeciwnowotworowym.

Polisacharydy – działające osłonowo i przeczyszczająco.

Aminokwasy – wspierające dobrą kondycję oraz wydolność organizmu, a także chroniące przed stanami depresyjnymi.

Alkaloidy – o działaniu znieczulającym, przeciwbakteryjnym i pobudzającym układ nerwowy.

Sarsapogeniny – czyli roślinna alternatywa dla testosteronu, „naśladuje” jego działanie. – czyli roślinna alternatywa dla testosteronu, „naśladuje” jego działanie.

Oraz Beta-sitosterol, Saponiny steroidowe, Kwasy organiczne, Kemferol

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Sarsaparilla ma kompleksowe działanie na ludzki organizm. Przede wszystkim wzmacnia cały ustrój i reguluje jego procesy biochemiczne. Dzięki temu skutecznie dodaje energii, poprawia działanie układu immunologicznego redukując osłabienie czy wyczerpanie organizmu i poprawiając odporność na ataki wolnych rodników.

1. “Sarsaparilla podnosi libido i sprawność seksualną, a jednocześnie pomaga wyregulować gospodarkę hormonalną kobiet i mężczyzn.”

2. “Doskonale sprawdzi się jako pomoc w procesach metabolicznych. Wspiera organizm w jego naturalnych procesach oczyszczających, wzmaga potliwość, a jednocześnie wzmacnia wątrobę oraz chroni ją przed chorobami.”

3. “Ma korzystny wpływ na kondycję skóry redukując np. trądzik, ale też wspiera walkę z reumatyzmem, ponieważ ma działanie rozgrzewające i poprawiające ukrwienie.”

4. “Rdzenni mieszkańcy Meksyku stosowali sarsaparillę do oczyszczania krwi i usuwania toksyn z organizmu. W rzeczywistości wspiera ona filtrację krwi w nerkach pozwalając na skuteczniejsze wydalenie szkodliwych produktów przemiany materii, działa moczopędnie.”

5. “Ma też działanie wykrztuśne i odtruwające. Zadziała również korzystnie obniżając gorączkę.”

PRZEPISY

Wywar

2-3 łyżki korzenia zalej dwiema szklankami wody i doprowadź do wrzenia. Gotuj przez 5 minut. Gotowy wywar spożywaj w 2-3 porcjach w ciągu dnia.

Nalewka

Zmielony lub mocno rozdrobniony korzeń zalej alkoholem 50% w stosunku 1:5. Odstaw w zaciemnione miejsce na przynajmniej 14 dni potrząsając codziennie butelką. Zażywać 3ml dwa razy dziennie.

[/FMP]

Literatura cytowana.

1. Tse TW (2003) Use of common Chinese herbs in the treatment of psoriasis. Clin Exp Dermatol. 28: 469–475. PMID: 12950329

2. Ulbricht C, Basch E (2001) Natural Standard. Database: Foods, Herbs & Supplements [Internet]. Available: http://www.naturalstandard.com/databases/herbssupplements/all/a/.

3. Chen L, Yin Y, Yi H, Xu Q, Chen T (2007) Simultaneous quantification of five major bioactive flavonoids in Rhizoma smilacis glabrae by high-performance liquid chromatography. J Pharm Biomed Anal. 43: 1715–1720. PMID: 17291706

4. Shi L, Xu L, Yang Y, Song H, Pan H, et al. (2013) Suppressive effect of modified Simiaowan on experimental gouty arthritis: an in vivo and in vitro study. J Ethnopharmacol. 150: 1038–1044. doi: 10.1016/j. jep.2013.10.023 PMID: 24184191

5. Jiang J, Xu Q (2003) Immunomodulatory activity of the aqueous extract from rhizome of Smilax glabra in the later phase of adjuvant-induced arthritis in rats. J Ethnopharmacol. 85: 53–59. PMID: 12576202

6. Jiang J, Wu F, Lu J, Lu Z, Xu Q (1997) Anti-inflammatory activity of the aqueous extract from Rhizoma smilacis glabrae. Pharmacol Res. 36: 309–314. PMID: 9425621

7. Gunn J, Che CT, Farnsworth N (2013) Diabetes and natural products. In: Watson RR, Preedy RV, editor. Bioactive food as dietary interventions for diabetes. Elservia, Inc.; pp. 381–394.

8. Sa F, Gao JL, Fung KP, Zheng Y, Lee SM (2008) Anti-proliferative and pro-apoptotic effect of Smilax glabra Roxb. extract on hepatoma cell lines. Chem Biol Interact. 171: 1–14. PMID: 17996228

9. Jiang J, Xu Q (2003) Immunomodulatory activity of the aqueous extract from rhizome of Smilax glabra in the later phase of adjuvant-induced arthritis in rats. J Ethnopharmacol. 85: 53–59. PMID: 12576202

10. Fei M, Wu X, Xu Q (2005) Astilbin inhibits contact hypersensitivity through negative cytokine regulation distinct from cyclosporin A. J Allergy Clin Immunol. 116: 1350–1356. PMID: 16337470

Chmiel – głębokie neuro-uspokojenie

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) zobacz co na jego temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) to roślina, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Znana jest u nas głównie jako składnik piwa, jednak ma ona szereg innych zastosowań i to nie od dziś.

Chmiel dopiero w czasach słowiańskich został odkryty jako surowiec w browarnictwie. Natomiast starożytni Rzymianie i Grecy uprawiali go, by wspomagał walkę z bezsennością, brakiem apetytu czy nadpobudliwością seksualną.

Natomiast w XIX i XX wieku sporządzano nalewkę chmielową, którą leczono uznawany wtedy za chorobę onanizm oraz nimfomanię i histerię.

KIEDY STOSOWAĆ?

bezsenność

wyczerpanie nerwowe

trądzik

stres

podwyższone napięcie nerwowe

nerwice żołądkowo-jelitowe

brak apetytu

dolegliwości trawienne

OPIS

Chmiel zwyczajny wcale nie jest taki zwyczajny. Jego niepowtarzalny skład umożliwia wykorzystanie go w celach zdrowotnych, a także kosmetycznych. Pijąc piwo można poczuć wpływ na jego smak substancji goryczkowych, garbników oraz olejków chmielowych.

W chmielu prócz tego występuje jednak cała gama składników czynnych, których nie wyczuwa się w złocistym napoju, a jednak istnieją i zdecydowanie działają na korzyść człowieka. Chmiel jest rośliną “udomowioną”. Chętnie rośnie w ogrodach, oplatając w błyskawicznym tempie ogrodzenia, podpory, a nawet drzewa. Z czasem na ich ekspansywnych pędach pojawiają się urocze szyszki chmielowe, które mogą być nie tylko ozdobą ogrodu, ale i cennym surowcem zielarskim.

OPIS BOTANICZNY

Chmiel zwyczajny jest pnącą byliną z rodziny konopiowatych. Jego kolebką są Chiny. Dziś rośnie na terenach Ameryki Północnej, niektórych rejonów Azji oraz w Europie, w tym także w Polsce, gdzie występuje dziko w wilgotnych zaroślach.

Pnącze to rośnie nie tylko dziko czy w amatorskich ogrodach, ale także uprawia się je masowo na potrzeby przemysłu piwowarskiego, farmaceutycznego i kosmetycznego. Chmiel uprawia się na stanowiskach dobrze nasłonecznionych i osłoniętych od wiatru, na żyznych glebach o odczynie obojętnym do lekko zasadowego.

Pnącze to, z haczykowato wygiętymi do tyłu włoskami na krawędziach, o naprzeciwległych, długoogonkowych szorstkich liściach, dorasta do 6 metrów wysokości. Zimą jego naziemna część obumiera, aby wiosną wypuścić z podłoża młode pędy. Jest to roślina dwupienna o kwiatach żeńskich i męskich.

Kwiaty męskie o średnicy 6 mm posiadają wiechowate kwiatostany, a żeńskie kwiaty posiadają kwiatostany kotkowate, kształtem i budową przypominające szyszki. Kształt szyszki tworzą błoniaste łuski od zewnątrz okryte żółtopomarańczowymi gruczołkami, w których znajduje się lupulina.

Owoce chmielu to kuliste orzeszki o średnicy do 2 mm, przybierające kolor pomarańczowy i jasnobrązowy. Chmiel, w zależności od zawartości związków eterycznych i żywic, dzieli się na odmianę aromatyczną lub goryczkową. Zbiór szyszek chmielowych zaleca się, gdy przybierają barwę zielonożółtą, w pogodne dni sierpnia.

Suszy się je w temperaturze do 35°C. Przechowywać należy ten surowic w suchym i ciemnym miejscu, maksymalnie przez jeden rok.

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/5

5/5

SPEKTRUM DZIAŁANIA

1. “Substancje zawarte w szyszkach chmielu wpływają na ośrodkowy układ nerwowy, dlatego tak skutecznie leczy się nim stany lękowe, stres, depresje i złe samopoczucie.“

[FMP]

2. “Dzięki wyciągowi z chmielu można niwelować uderzenia ciepła towarzyszące trudnemu dla kobiet okresowi klimakterium. Kwasy goryczkowe posiadają właściwości przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwutleniające. Są one również chemoochronne, m.in broniąc skórę przed działaniem czynników chemicznych. Szyszki chmielu to nieoceniony surowiec w kosmetologii. Wyciąg z szyszek można stosować zewnętrznie przy wypadaniu włosów.”

3. “Szyszki chmielu świetnie sprawdzają się podczas trądziku, ponieważ skutecznie eliminują bakterie Propionibacterium acnes, które powodują zmiany trądzikowe.”

4. “Ekstrakt z szyszek posiada właściwości nawilżające, rozjaśniające, odżywcze, wzmacniając generalnie zniszczone włosy. Dzięki regularnemu stosowaniu włosy z czasem stają się błyszczące, miękkie i delikatne. Z pomocą odwaru chmielowego można też skutecznie walczyć z łupieżem oraz tendencją włosów do przetłuszczania się.”

AKTYWNE SKŁADNIKI

W szyszkach chmielu znajdują się fitoestrogeny, czyli hormony roślinne o silnym działaniu podobnym do estrogenów, dzięki czemu bywają one wykorzystywane pomocniczo w łagodzeniu objawów menopauzy.

W szyszkach chmielu znajdują się też flawonoidy i katechiny, będące silnymi antyoksydantami.

Lupulina występująca w szyszkach chmielu utrudnia przenoszenie bodźców do ośrodkowego układu nerwowego. Nieco spowalnia działanie kory mózgowej, działając uspokajająco, głownie w sferze płciowej.

Kolejny składnik szyszek chmielu to tzw. wtórne metabolity, które powstają w roślinie w wyniku licznych przemian metabolicznych, a które przy tym nie są roślinie niezbędne do prawidłowego rozwoju i wzrostu. Składniki te mają pozytywny wpływ na kondycję włosów człowieka i jego skóry.

Pozostałe substancje czynne występujące w szyszkach pobudzają wydzielanie enzymów trzustkowych i jelitowych, żółci i soku żołądkowego. Dzięki temu napary z chmielu wykorzystywane są w celu niwelowania dolegliwości spowodowanych zgagą oraz zmniejszają ból brzucha po obfitym posiłku czy też wzdęcia.

PRZEPISY

Surowcem uzyskiwanym z chmielu są szyszki, czyli owocostan chmielu oraz lupulina, czyli gruczoły wydzielnicze kwiatostanów chmielu w postaci żółtawego, lepkiego proszku, znajdującego się w szyszkach.

Aby uzyskać napar z szyszek chmielu należy 1-2 łyżki rozdrobnionego surowca zalać 1 szklanką wrzącej wody, odstawić pod przykryciem na pół godziny, po czym przecedzić i pić 2 razy dziennie po 100-200 ml.

Nalewkę chmielową otrzymuje się, zalewając 50 g szyszek chmielu 250 ml alkoholu 70%. Tak przygotowaną miksturę należy na tydzień odłożyć w ciemne miejsce, następnie przefiltrować i zlać czystą nalewkę do butelki. Odstawić ją w ciemne miejsce na kolejnych kilka dni. Nalewkę można spożywać 3 razy dziennie po jednej łyżeczce.

Można też przygotować chmielową miksturę, która poprawi kondycję problematycznych włosów. W tym celu należy wymieszać po jednej łyżce szyszek chmielu, korzenia mydlnicy oraz kwiatów rumianku. Mieszankę ziół zalać 2 szklankami zimnej wody i ogrzewać pod przykryciem 10 minut. Po przecedzeniu ostudzić płyn i myć nim włosy jak szamponem <- świetna mikstura.

PRZECIWWSKAZANIA

– dzieci do 12 roku życia

– ciąża i karmienie piersią

– łączenie chmielu z syntetycznymi lekami uspokajającymi i przeciwdepresyjnymi bez konsultacji z lekarzem[/FMP]

MELISA – głęboki spokój.

Melisa lekarska (Melissa officinalis) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKI

Melisa lekarska – (Melissa officinalis, rojownik, pszczelnik, matecznik, starzyszek, cytrynowe ziele) w Polsce uprawiana jest zarówno przez zielarzy jaki i przez pszczelarzy. Pszczelarze przyciągają tym ziołem pszczoły. Powstała nawet tradycja, która nakazuje aby nowy ul od wewnątrz natrzeć liśćmi melisy. Ma to zapewnić zagnieżdżenie się w nim samych pracowitych owadów.

W starożytnej Gracji i Rzymie została okrzyknięta eliksirem życia lub radością dla serca. Stosowano ją na dolegliwości trawienne i migreny, a zewnętrznie jako środek antyseptyczny przy ukąszeniu owadów.

W mitologi greckiej Melisa była jedną z nimf, która naprzykrzała się swoją miłością Zeusowi, który zdenerwowany zamienił ją w pszczołę. Gdy zmarła, z ciała pszczoły wyrosła roślina o barwnym zapachu, która wabiła do siebie wszystkie owady.

KIEDY STOSOWAĆ?

Stany napięcia nerwowego i lęki

Przewlekły stres i problemy z zasypianiem

Obniżony nastrój i depresja

Zaburzenia pracy układu pokarmowego (ZJD i SIBO)

Ból brzucha

Brak łaknienia

Owrzodzenia, urazy, bóle stawów

OPIS

Melisa lekarska znana jest ze swojego działania uspokajającego i regulującego na układ nerwowy. Jest również chętnie stosowana przy bezsenności i kłopotach z zasypianiem.

Co ciekawe ostatnie badania wykazały, że zawarte w melisie aktywne związki wpływają nie tylko kojąco na centralny układ nerwowy ale także poprawiają nastrój, wspierają zdolności poznawcze i poprawiają pamięć.

W badaniach wykazano, iż regularne stosowanie naparów z melisy opóźnia, a czasami nawet zapobiega zapadaniu na chorobę Alzheimera. Poprawia zapamiętywanie, dynamiczne myślenie i opóźnia objawy starczej demencji.

Dzięki swoim aktywnym składnikom często wykorzystuje się przy dolegliwościach trawiennych, jak zaburzenia pracy żołądka, gazy i wzdęcia. Hamuje procesy gnilne w jelitach dlatego warto ją wykorzystać w zespole jelita drażliwego czy SIBO. Można nią wzbogacić zarówno potrawy jak i stosować napary z jej liści.

W medycynie ludowej melisę stosuje się jako środek do łagodzenia bólów miesiączkowych, przy migrenach i depresji.

OPIS BOTANICZNY

Melisa lekarska dorasta nawet do 60cm wysokości. Liście posiadają blaszkę szerokojajowatą, która sięga ok. 8cm długości i 5cm szerokości.

Brzegi blaszki są karbowane lub ząbkowane. Kolor liści jest intensywnie zielony. Na wiosnę oraz latem wypuszcza kiście małych, jasnożóltych kwiatków, które rozkwitają na styku liści z łodygą.

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/5

5/5

[FMP] SKŁADNIKI AKTYWNE

100% najwyższej jakości liści melisy zawiera:

Olejki eteryczne bogate w (gerenial, cytral, geraniol, linalol,cytronelal)

Flawonoidy (apigenina, lutelina,kwercetyna, kemferol)

Fenolokwasy (kwas cholorogenowy, kawowy,rozmarynowe, ferulowy)

Triterpeny (Kwasu ursulowy i oleanolowy)

Witaminy

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Wszystkie aktywne składniki z melisy przekazują jej szerokie spektrum aktywności, do którego zalicza się działanie:

Hamujące rozwój wirusów, grzybów, pierwotniaków i bakterii.

Poprawia tempo wykonywanych obliczeń (zwiększa czas reakcji)

Pomaga przy bólach migrenowych i w bólach menstruacyjnych

Inhalacje są zbawieniem przy atakach alergii i kaszlu

Rozkurczowe

Wiatropędne (przeciwwzdęciowe)

Żółciopędne

Żółciotwórcze

Antyseptyczne

PRZEPISY

Napar z melisy: 2 łyżeczki melisy (około 4 gram) zalej 200ml wrzącej wody. Napar przykryj na 10 minut. Pić 2-4 szklanek dziennie.

Odwar z melisy: łyżkę ziela zalej szklanką wody i podgrzej przez pół godziny, nie dopuszczaj do wrzenia. Odwar odcedź i spożywaj dwa razy dziennie po szklance.[/FMP]

Macierzanka piaskowa – na wyjście z choroby.

Macierzanka piaskowa (Thymus serpyllum Linne) zobacz co na jej temat pisze literatura zielarska:

CIEKAWOSTKA

Macierzanka (Thymus serpyllum) z angielskiego oznacza “grasica”, która jest gruczołem wchodzącym w skład układu limfatycznego.

KIEDY STOSOWAĆ

Chore zatoki, przeziębienie lub grypa.

Zaburzenia układu oddechowego

Kaszel mokry i “kaszel palacza”

Biegunka i zaburzenia trawienia (nieżyt żołądka i jelit)

Zapalenie nerek, pęcherza moczowego, skąpomocz

Przeziębienia jak i choroby zakaźne

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Ziele macierzanki ułatwia wykrztuszanie oraz oczyszczanie płuc i oskrzeli z nadmiaru śluzów i innych zalegających wydzielin. Skutecznie leczy dolegliwości układu oddechowego przy przeziębieniach, grypie, a nawet łagodzi kaszel palacza.

Poza wsparciem w chorobach bakteryjnych i wirusowych działa korzystnie na układ pokarmowy. Poprawia trawienie pobudzając wydzielanie soków żołądkowych, a co za tym idzie wspiera przed dostawaniem się do układu pokarmowego takich patogenów jak grzyby, wirusy, bakterie i pasożyty.

Dzięki swoim aktywnym składnikom wspomaga leczenie chorób pęcherza moczowego i działa silnie antybakteryjnie. To działanie wykorzystuje się również do płukania jamy ustnej w chorobach dziąseł oraz przy nieświeżym oddechu spowodowany namnażaniem się bakterii beztlenowych.

Kąpiele w zielu macierzanki wpływają korzystnie na problemy skórne i pomagają odzyskać jej zdrowy wygląd. Olejki eteryczne zawarte w macierzance jak wszystkie inne działają antybakteryjnie na układ oddechowy ale także koją i wzmacniają układ nerwowy – co z kolei może być przydatne dla znerwicowanych osób.

Ziele macierzanki jest bardzo bezpieczne, nawet gdy jest stosowana w dużych ilościach i można ją podawać już niemowlakom.

OPIS BOTANICZNY

Surowcem farmakopealnym jest ziele macierzanki – Herba Serpyli. Ważne jest to, aby zbierać ją przed, w początkach lub w czasie kwitnienia, nigdy po przekwitnięciu.

Liście są małe całobrzegie lub posiadające kilka ząbków. Rosną zebrane w okółkach z gęstymi główkami lub kłosami. Kwiaty są na szypułkach. Kielich jest rurkowato-dzwonkowaty i w gardzielu posiada białawe włoski.

Dolna warga posiada dwa szydlaste ząbki natomiast górna jest prosta lub rozpostarta. Łodygi mają najczęściej krótkie ale tęgie i wyrastają z nich odgałęzienia. Charakteryzuje się pięknym zapachem i fioletowymi kwiatkami.

GALERIA

1/3

2/3

3/3

[FMP]

AKTYWNE SKŁADNIKI

100% najwyższej jakości ziela zawiera:

Olejek eteryczny 0,2-0,6%

Kwasy organiczne (chinowy, kawowy, chlorogenowy)

Flawonoidy (luteolina, diosmetyna, apigenina i skutelareina)

Serpyllina,

Garbniki ok. 5%,

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Wykrztuśne,

Odkażające

Przeciwzapalne

Uspokajające

Wiatropędne (zapobiega powstawaniu gazów przez hamowanie procesów gnilnych)

Lekko moczopędne

Pobudza procesy trawienia w żołądku

Pobudza apetyt

Działą rozkurczowo i rozgrzewająco

Upłynnia wydzielinę śluzową w drogach oddechowych

PRZEPISY

Napar

Wsyp 2 łyżki ziela i zalej 2 szklankami (400-500ml) gorącej wody. Odstaw na 20 minut, po czym przecedź i pij po 100ml 4-5 razy dziennie.

Nalewka

Pół szklanki ziela zalej 400ml wódki. Odstaw w zaciemnione miejsce na 14 dni, po czym przefiltruj.[/FMP]

Triphala – legendarna moc 3 ziół

TRIPHALA – Zobacz co pisze literatura zielarska na jego temat:

CIEKAWOSTKI

Triphala to jedna ze specyficznych ajurwedyjskich mieszanek ziołowych dobrych niemal na wszystko.

W jej skład wchodzą trzy rośliny (amla, bibhitaki i haritaki) w jednakowych proporcjach, stosowany w Indiach od wieków na rozmaite schorzenia. Głównie jednak na wszelkiego rodzaju problemy trawienne i osłabienie organizmu. Chętnie bywała wykorzystywana przez osoby, które odczuwały spadek energii.

Stosowana w medycynie ludowej Azji od tysięcy lat dopiero od niedawna zdobywa popularność w Europie. Coraz częściej znajduje też zastosowanie w kosmetyce dzięki swoim właściwościom hamującym proces starzenia.

KIEDY STOSOWAĆ?

Kłopoty z wypróżnianiem

SIBO

Zespół jelita drażliwego

Zatrucia organizmu, ospały metabolizm

Nadciśnienie

Zespół jelita drażliwego

Wrzody jelit

Zakażenia wirusowe i bakteryjne

Kamienie moczowe

Nadwaga

Stany zapalne

Osłabienie organizmu

Niestrawności

Podrażnienie żołądka i wątroby

Nerwowość

Osteoporoza

Zawroty głowy

Hemoroidy

OPIS

Połączone siły trzech różnych roślin tworzą triphalę – niezawodną mieszankę przynoszącą ulgę w rozmaitych dolegliwościach. Jest to źródło antyoksydantów, które chronią organizm przed starzeniem i degeneracją komórek. W konsekwencji może wykazać też działanie zmniejszające ryzyko wystąpienia nowotworów.

[FMP]

Doskonale sprawdza się jednak przede wszystkim na rozmaite dolegliwości żołądkowo- jelitowe. Pomoże złagodzić biegunki i zmniejszyć zaparcia, zwalczy zgagę i niestrawność, a także nieprzyjemne wzdęcia.

Dobrze radzi sobie też z poważniejszymi kłopotami, takimi jak zespół jelita drażliwego czy wrzody na jelicie grubym oraz stany zapalne. Triphala usprawnia także cały proces trawienny. Dzięki temu pozwala na walkę z nadwagą i otyłością, przyspiesza wydalanie toksyn z organizmu, a także zwiększa wchłanianie ważnych składników odżywczych.

Ma działanie lekko przeciwbólowe i rozkurczowe, więc pomaga się rozluźnić i ukoić nerwy. Łagodzi bóle i skurcze występujące w przewodzie pokarmowym czy też związane z kamieniami moczowymi.

Triphala bez wątpienia ma też korzystny wpływ na układ krwionośny. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i chroni przed chorobą wieńcową. Dodaje również energii, niweluje zawroty głowy i wzmacnia cały organizm.

OPIS BOTANICZNY

W skład mieszanki Triphala wchodzą trzy rośliny: amla, haritaki i bibhitaki.

Amla (agrest indyjski) jest drzewem dorastającym do wysokości 10 metrów i jej naturalnym środowiskiem jest klimat panujący w Indiach. Zarówno korzeń, jak i owoce, liście, kora oraz kwiaty stanowią tutaj surowiec leczniczy. Stanowi potężne źródło witaminy C i innych składników odżywczych. Wspiera procesy trawienne i spowalnia proces starzenia organizmu.

Haritaki oznacza dosłownie „odbierający choroby”. Jest to rodzina bujnych drzew, w których skład wchodzi aż 100 różnych gatunków. Rośnie w Indiach, ale też w Tybecie, Nepalu czy Tajlandii. Owoc tego drzewa można opisać wszystkimi smakami, poza słonym. Zwalcza grzyby, wirusy i bakterie. Ma właściwości przeciwnowotworowe.

Bibhitaki – to wysokie drzewo występujące we wschodniej części Azji. Lubi zarówno tereny nizinne, jak i wyżynne. Do wyrobu mieszanek ziołowych wykorzystywane są owoce o właściwościach antyseptycznych, tonizujących i odmładzających. Pomaga w chorobach układu oddechowego i trawiennego. Leczy też bezsenność.

GALERIA

1/5

2/5

3/5

4/55/5

AKTYWNE SKŁADNIKI

Flawonoidy – o działaniu przeciwzapalnym oraz przeciwutleniającym.

Flawony, flawanole – chronią przed atakami wolnych rodników.

Witamina C – działa wzmacniająco, przeciwutleniająco i wspiera naturalne mechanizmy obronne organizmu.

Oleje palmitynowy, w 24% oleinowy i 31% linoleinowy – zmniejszający poziom cholesterolu.

Taniny – chroniące między innymi przed nowotworami.

Białka – zapewniające uczucie sytości i stanowiące budulec oraz źródło energii.

Karotenoidy – działanie odmładzające i chroniące przed nowotworami.

Sitosterol i kwas sukcynytowy.

SPEKTRUM DZIAŁANIA

Triphala stanowi specyficzne zestawienie różnych składników. Być może właśnie dzięki takiej kombinacji ma tak kompleksowe działanie. Jej główną zaletą jest skuteczne zwalczanie wszelkich dolegliwości układu trawiennego.

1. “Ma działanie rozkurczowe i przeciwbólowe, dlatego skutecznie niweluje biegunkę czy bóle jelit wynikające ze skurczy mięśni gładkich. Jednocześnie zapobiega zaparciom, pomaga pozbyć się szkodliwych produktów przemiany materii i odkaża cały przewód pokarmowy. Zmniejsza dolegliwości związane z niestrawnością, a także poprawia wchłanianie składników odżywczych z pokarmów.”

2. “Właściwości triphali docenią też osoby borykające się z różnymi dolegliwościami jelitowymi, np. z zespołem jelita drażliwego, ponieważ skutecznie łagodzi objawy tej przypadłości. Podobnie działa w uchyłkowatości jelita grubego czy też w przypadku wrzodów i stanów zapalnych. Ma działanie regenerujące na błony śluzowe i nie wywołuje podrażnień przy zachowaniu lekko przeczyszczającego efektu.”

3. “Ma korzystny wpływ na krew. Obniża jej ciśnienie, a także oczyszcza ją z toksyn. Pomaga też w przypadku otłuszczenia narządów wewnętrznych, np. wątroby i serca. Sprawdzi się jako pomoc w walce z otyłością.”

4. “Ma działanie przeciwwirusowe, antybakteryjne i przeciwzapalne. Zdolność do łagodzenia bólu i właściwości rozkurczowe pomagają z kolei w wydalaniu kamieni z przewodu moczowego. Opóźnia proces starzenia się organizmu. Nie dopuszcza do przedwczesnego obumierania komórek, a to przekłada się na poprawę wzroku, zachowanie dobrej kondycji umysłowej i fizycznej. Korzystnie wpływa na urodę: poprawia wygląd włosów, skóry i paznokci.”

PRZEPISY

Napar profilaktyczny: pół łyżeczki suszu zalać gorącą wodą i wypić po ostygnięciu. Maksymalnie można wypić do 4 szklanek w ciągu doby. Po około 2-3 miesiącach stosowania warto zrobić sobie przerwę.

Nie powinny go przyjmować kobiety w ciąży i karmiące, a także dzieci do 12 roku życia.[/FMP]